Ellerim uyuşurken artık son kişinin hesabına girdim. Bu kişiyi takip etmiyordum fakat o da her zaman o grubun bir üyesiydi. Ve bana orada Dylan diye birinin olmadığını söyleyen de o'ydu.
Bir story paylaştığını fark ettiğimde storynin açılması için profil fotoğrafına tıkladım.
Paylaştığı fotoğraf kalbimin maraton koşmaya başlamasını sağlarken yüzümdeki minik tebessümün, genişleyip gülümseme olmasını da sağlamıştı!
Fotoğrafta okul bahçesinde arkasını dönmüş bir şekilde oturan, ayaklarını iyice öne doğru salmış ve tam karşı bankta oturup kitap okuyan kızı izleyen biri vardı.
Altına da 'Ya gerçek sevgi sadece uzaktan izlemekse?' yazılmıştı.
Kitabı okuyan kız ise kızıl saçlı, koca gözlü, ve kitapta okuduğu sahneye gülümserken çıkan gamzesiye düpedüz ben'dim!
Ve beni izleyen kişi, Dylan'dı!
Bu fotoğraftaki Dylan'dı!
Kahkaha atıp yatağın üzerine çıkıp zıplamaya başladım.
Adım adım o'na yaklaşıyordum sonunda!
-
Hadi yine iyisiniz ehehehe
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
