Sabah gözlerimi annemin odaya şarkı söyleyerek girmesiyle araladım. Gözlerimi ovuşturup anneme baktığımda yüzünde kocaman bir gülümseme, elinde ise bir pasta olduğunu gördüm.
"Iyi ki doğmuş benim güzel kızım!" dedi yatağımın ucuna oturarak.
"Anne ya, ne gerek vardı şimdi pastaya? Hem tüm bunu yiyecek kimse yok ki!"
Annem hiç istifini bozmadan güldü ve omuzlarını silkti.
"E biz yeriz kuzum! Biraz kilo alsak bir şey olmaz ya!"
Ikimiz de kahkahalarla gülerken anladım Dylan'ın bana söylediklerini...
Hayatımıza gereksiz insanların girmesi lazım değildi. Asıl lazım olan, sayıca az olan ama sevgileri dünyalara sığamayan birkaç insandı...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
