Alone

9.3

"Evet, evet! Hadi arkadaşlar toplanıyoruz! Müzik vakti!"

O klişe ateş etrafında şarkı söyleme sahnesine gelmiştik sonunda. Gözlerimi devirip boş olan yerlerden birine oturdum.

"Bi'şarkı söyler miyiz?" dedi yanıma oturan kişi.
Kim olduğu belliydi, söylememe gerek yoktu.

Güldüm, "Sanmıyorum."

Ellerini birbirine kenetleyip çenesinin altına yerleştirdi ve Çizmeli Kedi bakışlarını atmaya başladı, "Ama lütfeen?"

"Böyle yapınca tatlı olmuyorsun," Yalan, acayip tatlı oluyordu, "ve beni ikna etmek yerine şarkı söylemekten daha da soğutuyorsun."

Gözlerini devirdi ve önüne döndü.
"Trip mi atıyorsun bana?"

"Evet."

Şaşkınlıkla güldüm, "Ne kadar da net bir erkek."

Onu da güldürmeyi başarabildiğim için kendimle gurur duyduktan sonra eski hâlime geri döndüm.

Herkes beraber şarkı söylerken ben tam sağımdaki denizi izliyordum. O mavilikler derinliklerinde neler saklıyordu, kim bilir...

"Şimdi kim şarkı söylemek ister?"

"Iıı... Holland söyler, değil mi?"
Gözlerimi devirip neden şarkı söylememi istediğini anlayamadığım yanımdakine döndüm.

"Kim? Holland mı?" deyip gülmeye başladıklarında derin bir nefes aldım. O ise dişlerini sıkıyordu.

Hızla adını bilmediğim çocuğun elinden gitarı aldı ve kulağıma fısıldadı.
"Eğer bana azıcık da olsa değer veriyorsan, şarkıya eşlik edersin."

Parmaklarını gitarın tellerinde dolaştırmaya başladığında hangi şarkıyı söylemeye başladığını anlamıştım.
Anonime mesaj olarak gönderdiğim şarkıydı bu...
(3.6 bölüm)
Gözlerimi kapatıp sesini içimde hissettiğimde dudaklarımda bir tebessüm oluşmuştu.
Nakarat kısmına geldiğinde durdu ve gözlerime baktı.
Ona değer veriyordum, evet.
Ve onun için bu şarkıyı da söylerdim...
Boğazımı temizledim ve gözlerine bakarak şarkının nakaratını slow şekilde söylemeye başladım.

"Sen de şarkılar söyle,
şarkılar senle güzel.
Her kelime her hece,
kalbime değer, geçer..."