Sabah sabah benim telefonum çalır mıydı ya?
Asıl soru, benim telefonum çalır mıydı?
Dylan hayatıma girdiğinden beri her gün çalıyor şu rahmetli olmaya iki-üç ayı kalan telefonum.
Her sabah arıyor veya mesaj atıyordu.
Bu gün de onlardan biriydi işte.
El yordamıyla zor olsa da telefonumu bulup gözlerimi zorla açtım ve ekrana baktım.
Gülümseyip aramayı onlayladım ve telefonu kulağıma götürdüm.
"Alo?"
"Günaydın gamzeli kraliçem!"
Kıkırdadım ve yalandan kaşlarımı çattım.
"Daha çok annelere 'kraliçe' denilmiyor mu ya?"
Yarım dakikalık sessizlik sonucu derin bir nefes aldığında ne yaptığımı anlamıştım.
Onun annesi vefaat etmişti...
"Ya Dylan ben çok ama çok ö-"
"Sorun değil. Benim annemin durumunu biliyorsun zaten. O yüzden bana sevgiyi öğreten, her daim ayakta, dik ve güçlü olmayı öğreten annem değil, sendin. Sen benim ailemsin, bazen olmayan kızkardeşim, bazen en yakın arkadaşım, ama hep ilk ve tek aşkım olacaksın, Holl. Bunu hiç ama hiç unutma."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
