"Anne! Bana bakar mısın artık?!"
Eve geldiğimden beri Dylan hakkında tek kelime bile etmiyordu. Bu da merakımın içimi kemirip bitirmesine neden oluyordu.
Acaba kötü biriydi de annem o yüzden mi hiçbir şey söylemiyordu?
Çorbadan bir kaşık alıp üfledi, sonra da hâlâ konuşmaya devam eden bana uzattı.
"Anne lütfen ben meraktan-" çorbayı içtikten sonra devam ettim, "patlayacağım artık!"
"Nasıl olmuş çorba? Tuzu yerinde mi?" Konuştuklarımı takmayıp ben duymazdan gelmesi beni çileden çıkartıyordu.
"Yerinde anne yerinde!"
Odama girip arkamdan kapıyı kapattım. Köpekçik koşarak ayaklarıma geldiğinde sinirim birden yok olmuştu.
Hemen yere oturup minik topu ona doğru yuvarladım. Topu ağzına alıp benim yanıma geldiğinde onu ters bir şekilde yere yatırdım ve karnını okşarken konuşmaya başladım.
"Sence Dylan baban nasıl biri köpecik? Kötü biri mi? Iyi biri mi?"
Iki kez havladığında güldüm.
"Iyi biri diyorsun," Derin bir nefes alıp-verdim, "Umarım öyledir."
Umarım gerçekte de benimle konuştuğu gibidir...
Benimle konuştuğu gibi mükemmel...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
