Derin bir nefes alıp aynadaki yansımama baktım yüzüncü kez. Kalbim herzamankinden daha hızlı atarken heyecandan yerimde duramıyordum.
Saçlarımı titreyen ellerimle düzelttim.
Güzel olmuş muydum acaba?
Göz devirdim kendime. O beni ben olduğum için sevmişti!
Makyaj yapmamaya karar verip sadece pamuk şeker gibi kokan parfümümü sıktım ve kahverengi kabanımı giydim.
Annem seve seve izin vermişti gitmeme, zaten Dylan da annemden izin almıştı.
Aceleyle apartmandan çıktım. Onu bekletmek istemiyordum...
O kadar da uzun olmayan yolu yürürken onu ilk gördüğümde ne tepki vereceğimi düşünüyordum.
Galiba bayılırdım...
Bu düşünceme güldükten sonra tebessümle derin bir nefes aldım.
Hayatımdaki siyah bulutları teker teker yok eden, bana güneşi, masmavi gökyüzünü getiren kişiyi sonunda görecektim...
Artık mesajlarına bakarak değil, onun gözlerine bakarak gülümseyecektim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
