"Alo, Dylan?"
"Holland?" dedi uykudan yeni kalktığı belli olan sesiyle.
Aslında çok merak ediyordum, acaba uyurken nasıldı, uyanınca nasıldı?
"Ah, seni uyandırdığım için özür dilerim."
"Yok, yok. Zaten uyanmam gerekiyordu. Eee, sen neden aramıştın?"
"Ben... sadece şey..." Kıvranıyordum, evet. Solucandan farkım yoktu şu anda.
Mayışmış bir şekilde mırıldandı, "Ney?"
"Ben... sesini özlemiştim de, o yüzden şey yaptım." dedim sonlara doğru sesimi azaltarak.
"S-Sen benim sesimi mi özledin?" Inanmamış şekilde konuşması gülmemi sağlarken cevap verdim, "Evet. Yani... insan sevdiği kişinin sesini özlemez mi?"
-
Hadi yine iyisiniz ehehe
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
