Beremi düzeltip okula giriş yaptım. Dylan'ın söylediği doğruydu, hava buz gibiydi!
Ikinci kata çıktığımda gözlerim kehribar gözlerle buluştu.
Sahi, bir çift göz nasıl bu kadar mükemmel bir renkte olabiliyordu?
Nefesimi tuttuğumu fark ettiğimde nefes alıp verdim.
Kehribar gözler, gözlerini gözlerimden alıp önce kafamdaki bereme, sonra da ellerimdeki siyah eldivenlerime çevirdi.
Ve gülümsedi.
Ve... gülümsedi?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
