Yine her günki gibi sıkıcı bir kantin sırasındaydım. Upuzun kuyruğun içine yanlardan kaynak yapan güzel (!) okulumun mükemmel (!) öğrencileri sabrımı zorlarken en sonunda dayanamayıp sıradan çıktım. Dar alan fobi vardı ve o kuyruk beni o kadar boğuyordu ki!
Oflayarak sınıfa geri döndüm. Kısa tenefüste bir şeyler atıştırırdım nasıl olsa.
Sınıfın ortalardaki yalnz oturduğum yerime geldiğimde masamdakileri gördüm. Bir tost ve içecek. Tostun içinde olduğu kâğıdın üstüne de minik bir not.
Kaşlarımı çattım ve notu elime alıp sessizce okumaya başladım.
"Kantin sırasından nefret ettiğini ve dar alan fobini biliyorum. O sıraya dayanamayıp sınıfa geleceğini ve aç kalacağını da biliyorum. Peki diğerleri midelerini doyurup derste rahatça uyurken senin aç kalmana gönlüm el verir mi?
Cevabını ben veriyorum: vermez.
Şimdi o tostu yiyip karnını iyice doyuruyorsun.
Afiyet olsun, seni seviyorum.
-Dylan"
Gülümsedim.
Ben ne iyilik yapmıştım da karşıma beni böylesine seven biri çıkmıştı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
