"Uf ya! Şimdi kesinleşti; Şanssız günümdeyim!"
Iki yana açtığım kollarımı indirdim ve üzerime tonlarca su sıçratan arabanın arkasıdan saydırmaya devam ettim.
"Ya insan biraz dikkat eder, dikkat! Kör müsün be adam?! Görmüyor musun kocaman kızı?!"
Ellerimin daha kuru tarafıyla yüzüme sıçrayan iğrenç çamurlu suyu sildim.
"Şu hâle bak! Iyice çamur banyosu yapan fillere dönüştüm!"
Arkamdan samimi bir kahkaha sesi geldiğinde gülümsedim. Bu sesi nerede olsa tanırdım!
"Bence böyle daha da tatlısın." dedi arkamda yürümeye devam ederken.
"Yalan söyleme! Beni avutmaya çalıştığının farkındayım, Dylan."
Bi'anda ayak sesleri kesildi.
Durdum ve arkama dönmeden seslendim, "Hey, Dylan! Iyi misin?"
"Adımı senden canlı bir şekilde duymak öyle bir etki yarattı ki bende..."
Derin bir nefes alıp verdi.
"Ilk defa ismimi sevdim, sayende."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
