Alarmımın tiz sesi odayı sessizlikten çekip alırken gözlerimin göz deviremeyecek kadar yorgun olduğunu fark ettim ve ağır hareketlerle alarmı kapattım. Tüm gece boyunca Dylan'ın ne söylemek istediğini düşünüp durmuştum.
Ve... deyip kalmıştı sadece.
Şu iki harf aklıma öyle şeyler getirmişti ki!
"Ve... Seni ondan kıskandım."
"Ve... Senden soğumaya başladım."
"Ve... Ben seni artık sevmiyorum."
"Ve... Ben zannettiğin o çocuğu öldüresiye döveceğim."
Ama nedense aklıma hiç olumlu şeyler gelmemişti...
"Ve... Seni çok seviyorum."
"Ve... Artık karşına çıkacağım."
Yada...
"Ve... O çocuk hakkında düşündüklerin doğruydu. O bendim."
Ama bu imkânsız gibi bir şeydi...
Neden mi imkânsızdı?
Insan hiç sevdiğini kendisinden kıskanır mı?
Biraz düşündükten sonra Dylan'a mesaj attım.
Gönderen: Holland
Insan hiç sevdiğini kendisinden kıskanır mı?
[06:32]
Biraz bekledikten sonra bildirim sesiyle irkildim.
Gönderen: Dylan
Sana da günaydın, güzelim.
[06:39]
Gönderen: Dylan
Evet. Eğer insan çok severse, sevdiğini değil başkalarından, kendisinden bile kıskanır.
[06:40]
Gönderen: Dylan
Ve sabah sabah bunu düşünmene neden olacak şey ne?
[06:41]
Bu da ne demek oluyordu böyle?
Yani... o Dylan mıydı, gerçekten?
Tahminim doğru muydu?
-
Fake atmayı sonra da trollemeyi severim .s.s
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
FanfictionGönderen: Bilinmeyen Kalbine açılan yaraları iyileştiremem belki, ama o yaraların tarif edilemez acısını beraber yaşamamızı sağlayabilirim. Yada yaralarını papatyalar ile donatabilirim; belki acısı az da olsa azalır diye...
