Dead Heart (#RoseAwardsJune2019)

Chapter 23

Reya's POV

"Huwag mo akong tignan ng ganyan!" I shouted.

I am about to stand up. Ayokong kinakaawaan ako. I don't need other's pity.

Pero bago pa man ako makatayo'y naupo siya sa tabi ko. Napasalampak din siya sa sahig at sinandal ang ulo sa pader. Ang isang binti niya'y naka-deretso, naka-bend naman ang kanan. He's like a model, waiting for the cameras to shoot his perfect angle.

May pagtatakang napabaling ako sa kaniya. Nakatingin siya sa harap at tila nakatanaw sa malayo.

"Are you okay?" Tanong niya na nagpabawi ng tingin ko sa kanya.

"What do you want? I've done my part. Why can't you just vanish?"

"I want to make sure that you are okay."

"Huwag mo akong kaawaan Lorenzo! Hindi ako katulad ng iba na matutuwa sa ganyan. I want you to leave me alone!" Hindi siya umimik, kahit kumilos palayo ay hindi niya ginawa.

"Ang hirap bang intindihin ng sinabi ko?"

"You're not pitiful. Hindi ko alam kung anong mayroon sa inyo ni Wilhenry Orietta."

Mapait akong ngumiti. Henry... gusto ko siyang sapakin sa pagpapaalala sa matanda. Kanina ko pa gustong alisin sa utak ko ang matandang hukluban...

"He is right. Suwail ako sa magulang ko. Rebelde. Ano pa ba ang mga sinabi niya?"

"Alam ko na lahat ng iyan. What's new?"

"Tsk!" Napahawak ako sa noo ko. Kung alam mo lang.

"Pero gusto kong pagkatiwalaan ang sarili kong instinct" he continued.

"I am not a good person. Hindi mo ako kilala. Hindi mo ba narinig ang mga sinabi niya?"

"A friend of mine once told me... layuan daw kita. Hindi rin ako nakinig. Don't you know how hardheaded am I? Lalo na noong mga panahong binatilyo pa lang ako. Sinasabi ko sa iyo, walang magnanais lapitan ako." Natawa pa siya habang nagsasalita.

"We have different situation." Mariin kong sagot. He will never understand... no one can understand me.

"Let's go. Malapit nang magsara ang Crystal."

Hindi ako kumilos sa pag-aaya niya. Tumayo siya at nagpagpag ng damit.

Inilahad niya ang kamay sa harap ko. Napaismid ako sabay tayo ng hindi kinukuha ang kamay niya.

Makakatayo ako ng mag-isa... kahit walang tulong ng iba.

Dahan-dahan niyang binaba ang kamay niya.

"Bago ko nga pala makalimutan." Kinuha niya sa lapag ang paper bag na kanina pa niya dala kasama ng bag niya. Inilahad niyang muli ang kanyang kamay but this time, inaabot ang paper bag.

"Pinapabigay ni Daven. Sabi niya kailangan mo raw iyan."

Hindi ko kinuha ito. Ganoon na lang ang aking pagkabigla nang hawakan niya ang mga kamay ko at pinilit na ipahawak ang paper bag. I want to talk but... Tsk, hindi ko alam ang sasabihin ko.

"Kukulitin ako 'non kapag hindi ko ito naibigay sa'yo."

Sinubukan kong alisin ang kamay niya pero hindi siya nagpatinag. I just accepted the paper bag para bumitaw na siya sa kamay ko.

Bakit ba ganito ang nangyayari?

"Since narito ka na, hindi na ko mahihirapang ipasabi ito... I can't make it tomorrow." Buo na ang pasya ko. Bakas sa mukha niya ang pagkalito sa sinabi ko.