Dead Heart (#RoseAwardsJune2019)

Chapter 25

Reya's POV

Napahawak ako sa aking ulo.
Nakasandal lang ako sa pader. Tsk. Hindi ko na kayang maglakad kaya ang ginawa ko na lang ay humanap ng malapit na lugar kung saan walang tao.

I should be celebrating my victory. But here I am... alone.

Sa huli, sarili ko rin lang ang pwede kong maging karamay. Sariling hindi ko napahalagahan.

Mula sa pagkakapikit ay napadilat ako nang may marinig akong mga yabag. Napahinga ako ng malalim.

"Pink."

Hindi ako lumingon sa tawag na iyon. Kahit hindi pamilyar ang boses niya'y wala akong pakialam.

"Hindi mo na ba ako natatandaan?" Tanong ng boses babae.

"Wala akong oras alalahanin." I coldly answer.

"Gusto ko lang naman sabihin na..." Her voice became soft.

"Congrats." Pagpapatuloy niya na nagpadilat sa akin at nagpatingala para masdan ang babae.

Naalala ko na kung sino siya. The catwoman.

"Hi-hinahanap na s-siguro ako." She is about to leave but... "Sandali." Pigil ko.

"What's that for?" Tanong ko na mukhang nagpalito sa kanya.

"Dapat isumpa mo ako. Huwag kang matuwa na nanalo ako."

Umiling siya sa sinabi ko. "I'm glad you won." Kahit natatakpan ang mukha niya'y pakiramdam ko nakangiti siya.

Nang biglang magseryoso ang mukha niya. Iyon ang nakikita ko sa mata niya.

"Dahil gusto ko, ako ang tumalo sa iyo. Maglalaban pa tayo. Magpapalakas ako at magtutuos tayo ulit."

"Dream on." Walang ganang sagot ko.

"Hintayin mo lang. Magpapalakas ako para makalaya sa lugar na ito."

Hindi ko na matagalan ang mga mata niya kaya't napapikit na lamang ako. Wala akong balak na sumagot. Naintindihan naman niya ang pagtataboy ko sa kanya dahil naglakad na siya palayo. Her eyes...

I hate seeing innocent eyes. It makes me feel how damn useless I am.

Sa mundong ang lahat ay mali, paano ka magpapakatama?

Magkaiba kami ng babaeng iyon. Mas malakas siya. She has strong will to survive at baguhin ang kapalaran niya.

Sinubukan kong tumayo. Bwisit talaga. Pero imbes na sumimangot ay napatawa ako. Binati ako ng taong 'di ko naman kaanu-ano o ka-close.

Nagtatalo pa rin ang utak ko kung pupuntahan ba si Henry o aalis na lang. Gusto kong ipamukha sa kanya ang pagkapanalo ko sa kabila ng pandarayang ginawa niya. But I'm tired already.

Hindi pa ako tuluyang nakakalayo nang mapansing may makakasalubong akong lalaki. He is wearing a black suit kagaya ng mga tauhan dito. Pero isang bagay lang ang napansin ko... his cap.

At mas lalo kong na-kumpirma ang kutob ko nang lampasan niya ako. Naamoy ko ang isang pamilyar na mamahaling pabango. Nakatungo siya para hindi makita ang kanyang mukha.

So nagpunta nga siyang mag-isa. Hindi ako namalikmata kanina. Narito nga siya. Kung mahuli man siya, wala na akong pakialam doon.

May mas tanga pa pala sa akin. Bakit hindi niya gamitin ang ibang tao para malaman niya ang gusto niya? Pinapahamak niya ang kanyang sarili samantalang marami siyang pera para mag-utos ng iba.

Nagpatuloy ako sa paglalakad pero nakakailang hakbang pa lang ako nang mapatigil ulit. Hindi pa panahon...

"Lorenzo."