Meant to be?

6.

We zijn de hele dag bezig geweest met uitpakken. Mijn kamer begint zelfs wat vorm te krijgen. Em en ik hebben morgen afgesproken om verf te zoeken, daarom zit Dylan nu als een klein kind op mijn muren te tekenen. 

'Dylan? Kan je mijn doos met schoenen aangeven?' roep ik vanuit mijn inloopkast, als ik deze heb ingericht ben ik klaar. Dylan komt met een grote doos de kamer binnen.

'Alsjeblieft, je weet dat we vanavond alleen thuis zijn, toch?' vraagt hij en hij gaat op een krukje zitten.

Terwijl ik mijn schoenen op de rekjes zet schud ik mijn hoofd. 'Waar gaan onze ouders naartoe?' vraag ik.

'Een of andere expositie...' antwoordt Dylan.

'Klinkt spannend.' mompel ik sarcastisch. 

'Is het goed als ik wat mensen uitnodig?' vraagt Dylan.

Ik kijk hem verbaasd aan. IK heb nooit echt stiekeme feestjes meegemaakt, laat staan er zelf één gegeven. Maar hey, ik maak hier een nieuwe start dus zeg ik: 'Ja.'

Dylan kijkt verbaasd maar grijnst dan. 'Cool. Ik zal zorgen dat Amanda pizza's bestelt.' zegt hij en hij wandelt de kamer uit. Ik maak nog snel mijn werk ik mijn kast af en ga op zoek naar mijn telefoon. Die ligt ergens op de grond van mijn kamer. Snel open ik onze groepschat.

Charlie: Guyss, vnv feestje bij Dylan en mij... breng je eigen drank mee! Xoxo

Em: Howly poedel! Charlie, amaaaazing!! Ik zal er zijn!

Jake: Wie ben jij en wat heb je met Charlie gedaan? Ohja, ik kom.

Tyler: I'm in baby// het poedelgedoe wordt vervelend Em...

Em: Jij ook, dus we staan gelijk xx

Ik grijns en ga Dylan zoeken. Dat is niet eens gemakkelijk in dit kasteel... Uiteindelijk zie ik licht branden in het bureau... Ik wandel erop af en stap binnen. Een vreemde vrouw kijkt me verbaasd aan maar lacht dan hartelijk.

'Jij moet Charlie zijn! Mijn kleine Dylan heeft al zoveel over je verteld! Wat ben je mooi!' roept ze uit en ze omhelst me. Wat onwennig omhels ik haar ook.

'Ja ik ben Charlie, maar euh...wie bent u?' vraag ik ongemakkelijk.

'Oh! Tuurlijk! Ik ben Amanda, liefje.' lacht ze. 

'Ah! Bedankt voor je lekkere ontbijt.' zeg ik. Ze glimlacht weer. Plots gaat haar telefoon.

'Aha! Daar zul je de pizzaman weer hebben. Hij zette me zomaar in de wacht. Tegenwoordig maak je je eten beter zelf...' mompelt ze terwijl ze tegen haar telefoon begint te praten. 

Ik bestudeer haar eens goed. Ze heeft grijze haren die in een losse knot opgestoken zitten, ik schat dat ze 55 is en haar gezicht zit vol lachrimpeltjes. Het is een typische leuke oma. Ik zwaai en verlaat de ruimte. Wanneer ik Dylan weer wil gaan zoeken komt mijn moeder op me af. Ze ziet eruit als een fucking celeb.

'Charlie! Willem en ik gaan van-' begint ze.

'Naar een expositie, Dylan zei al zoiets.' maak ik haar zin af.

'Oh, oké. Het kan laat worden, er komen wat mensen die we kennen.' grijnst ze. 

'Anna! We moeten echt vertrekken!' hoor ik Willem uit de hal roepen.

Mijn moeder zucht en geeft me een zoen op mijn wang.

'Geniet van je relax-avondje!' roept ze en ze loopt richting de hal.

Oh god...

'Jullie ook!' roep ik terug. Ik besluit Dylan boven verder te zoeken. Ik zie onder zijn kamerdeur licht komen en klop op de deur.