Meant to be?

59.

'Gisteren was...' mompelt Jamie terwijl hij met een pluk van mijn haren speelt.

'Het wachten waard.' vul ik zijn zin grijnzend aan. 'Hoelang blijf je hier?' vraag ik. Ik ben bang voor zijn antwoord en de zenuwen vliegen door mijn buik. 

'3 januari ga ik naar Londen, de tour is even gepauzeerd zodat we allemaal bij onze familie kunnen zijn.' zegt hij met een lieve glimlach.

'Dan hebben we nog wel even.' grijns ik. Plots besef ik dat mijn moeder helemaal niet weet waar ik ben... en met wie. Ik sta vlug op en trek mijn ondergoed aan.

'Wat doe je?' vraagt Jamie verward terwijl hij ook wat rechter gaat zitten. 

'Ik ben mijn moeder vergeten zeggen dat ik niet huis slaap. Ze maakt me af!' roep ik in lichte paniek. Jamie staat op en pakt mijn schouders vast.

'Doe rustig. Bel haar op en zeg dat je oké bent en naar huis komt.' zucht hij tegen mijn hals.  Ik knik instemmend en zoek mijn telefoon. 

Snel zoek ik haar nummer op en druk op het groene telefoontje.

'Charlie?' klinkt haar stem. Ik adem diep in en begin aan mijn verdediging.

'Ik was bij Tyler en het was superleuk. Sorry dat we niks lieten weten maar er is zoveel gebeurd. Jamie is hier. Maar dat wist jij waarschijnlijk al... Is het oké als we nu komen?' ratel ik in één adem door de telefoon.  In spanning wacht ik af...

'Ja, tuurlijk! Ik ben blij dat je het naar je zin hebt gehad. Tot straks!' sluit ze af. Verbaasd druk ik weg.

'En?' vraagt Jamie die intussen aangekleed is. 

'Ze was helemaal niet boos...' mompel ik opgelucht.

'Ha! Ik had weer eens gelijk. Kom kleed je verder aan.' grijnst hij. Ik steek mijn tong uit en doe wat hij zegt. 

'Mijn koffer staat nog bij Tyler. Fietsen we daarheen? Dan kunnen we verder met de auto want ik heb geen zin om heel de weg jouw gewicht vooruit te moeten trappen.' zegt Jamie lachend. Ik geef hem verontwaardigd een duw.

'Zeg dat nog eens en je slaapt op een bank in het park vannacht.' dreig ik. Lachend steekt hij zijn handen op.

'Jij wint.' mompelt hij. 

°°°

In de auto tikt Jamie de hele tijd nerveus tegen het stuur.

'Wil je daarmee stoppen?' zucht ik. 'Je doet net alsof je de koning gaat ontmoeten.' lach ik hem uit.

Hij kijkt me geïrriteerd aan. 'Ik heb de Queen al eens ontmoet en geloof me, toen was ik minder nerveus.'

Ik rol lachend met mijn ogen. 'Je hebt toch al met mijn moeder gepraat.' probeer ik hem gerust te stellen.

'Ja. Over de telefoon. Dat is niet hetzelfde.' antwoordt hij. Ik lach luid. 

'Vind je het leuk om mij zo te zien stressen?' vraagt Jamie, nog steeds geïrriteerd. 

'Best wel.' grijns ik en op dat moment rijdt hij de oprit op. Ik duw de autodeur open en wandel naar de voordeur. Ondertussen pakt Jamie zijn koffer uit de auto. 

'Kom binnen.' grijns ik en ik houd de deur voor hem open. Hij geeft me een lichte duw maar wandelt toch naar binnen. We doen nog maar net onze schoenen uit of mijn moeder komt de hal ingestormd.

Haar ogen worden wijd en haar mond valt een beetje open. 

'Mam, doe normaal. Hij is een mens, geen exclusief schilderij ofzo.' zucht ik. Mijn moeder kucht en herstelt zich.