Meant to be?

23.

Hij kijkt naar onze handen, die losjes in elkaar liggen.

'Voor OW was mijn leven doodnormaal. Ik woonde met mijn ouders en mijn oudere broer, Alex, in een gezellig huis in Londen. Alex en ik gingen naar dezelfde middelbare school. Hij was twee jaar ouder en ik keek naar hem op. Van wat ik op school van hem zag...Hij kon elk meisje krijgen die hij wou, was de beste in elke sport, aanvoerder van het basketballteam en hij had goede vrienden. Iedereen mocht hem en hij mocht iedereen.'

Het valt me op dat Jamie in de verleden tijd praat en ik ben bang dat ik weet wat er scheelt.

'Hij was altijd al een goede acteur geweest. Hij ging naar feestjes zonder dat onze ouders het wisten en had altijd perfecte uitvluchten. Tegen zijn vrienden was hij een kei in het verbergen van zijn gevoelens. Alex was mijn voorbeeld, mijn beste vriend. We deden bijna alles samen en hij heeft me alles wat belangrijk is geleerd. We konden over alles praten. In principe had ik buiten Alex niemand nodig. Hij was vrolijk, zorgzaam en gepassioneerd door de wereld. Hij praatte vaak over hoe graag hij nog naar Thailand, Zuid-Afrika of Bali wou. Op een dag maakten we zelfs de afspraak samen op wereldreis te gaan. Toen hij 16 was kreeg hij een vriendin. Naomi heette ze. Alex was toen gelukkiger dan ooit.'

IK merk dat hij vol liefde over zijn broer praat maar dat hij het ook moeilijk heeft. Een traan rolt over zijn wang. Ik veeg hem weg. Hij schenkt me een klein glimlachje.

'Iedereen dacht dat Alex zijn perfecte leven vol plezier leed. Ik ook eigenlijk. In de zomer van twee jaar geleden ging het uit met Naomi. Alex was gebroken. Iedereen dacht dat het wel over zou gaan. Dat dacht Alex zelf ook want hij gaf zichzelf geen tijd om te treuren. Hij deed direct weer mee aan verschillende activiteiten en ging naar elk feest. Maar achter de vrolijke glimlach van hem...speelden duizenden factoren op hem in. Hij ondervond een grote druk van zijn omgeving en dacht dat hij niet meer genoeg was. Ik sprak hem ook veel minder. In de zomervakantie vonden we hem... vond ík hem. Hij had zelfmoord gepleegd en lag stil op zijn bed. Ik heb aan hem getrokken, heb hem op zijn gezicht geklopt en heb de ambulance en mijn ouders gebeld. Ik wou niet aannemen dat hij uit het leven was gestapt.'

Jamie zucht diep. We huilen nu allebei. Niemand van ons doet moeite onze tranen nog af te vegen. Ik pak zijn handen steviger vast en kus ze.

'De ambulanciers namen hem mee maar iedereen wist dat het al te laat was. Hij had brieven geschreven. Eén naar mijn ouders, één naar zijn vrienden en één naar mij. Een paar dagen later was zijn begrafenis. De kerk was overvol. Alle mensen die om hem gaven of naar hem opkeken waren gekomen. Net daarom snap ik het niet. Hij had zoveel mensen die hem mochten. Waarom heeft hij niet om hulp geroepen?' Jamie verheft zijn stem en trekt zijn handen los.

'We waren er verdomme allemaal voor hem!' Hij stapt recht en maakt kwade handgebaren. Geschrokken sta ik ook op.
'Jamie, word kalm.' Beveel ik stil. Aangezien ik geen idee heb wat ik moet zeggen hebben mijn woorden natuurlijk een omgekeerde werking. Jamie slaat helemaal door en loopt woest door de zolderkamer.

'Ik heb het niet eens gemerkt! Hij is onder mijn ogen kapot gegaan! Ik had het moeten zien gebeuren!' Raast hij verder. Hij stapt naar een tafel met een oude fles met een kaars in en gooit deze woest op de grond. Ik weet dat het tijd is om in te grijpen. Met zoveel mogelijk zelfvertrouwen stap ik op de woeste jongen voor me af en grijp zijn handen. 

'Laat los Charlie! Ik weet niet tot wat ik in staat ben! Jij weet dat ook niet!' roept hij kwaad. 

Ik grijp hem nu ruw vast en breng mijn gezicht vlak voor het zijne. Hij probeert zich nog steeds los te trekken. Ergens ben ik bang dat één van ons misschien in het glas zou vallen. Dan hoop ik dat ik diegene ben, Jamie heeft genoeg pijn gekend.