Meant to be?

8.

Het is 6uur in de ochtend. Toch is er veel leven in ons kasteel want ik vertrek straks naar Londen en mijn moeder stond erop dat iedereen me mee kwam uitzwaaien. Ik heb mijn favoriete broek en favoriete ondergoed aan. Gewoon, uit bijgeloof en omdat ik wel wat geluk kan gebruiken. 

Ik eet snel mijn yoghurt terwijl mijn moeder allemaal vragen op me afvuurt.

'Heb je je medicijnen bij? Allemaal?' 

'Jep, ik heb zelfs pilletjes tegen allergieën die ik niet eens heb...' mompel ik, een beetje geïrriteerd. Dylan grijnst en ik zie zelfs dat Willem lacht.

'Extra ondergoed? Je weet nooit wat je tegenkomt...' gaat ze verder. 'Mam! Ik heb spullen mee voor 3 jaar, terwijl ik maar een maand weg ben...' 

'Een maand... Aha, heb je je laptop en opladers bij? Zodat we veel kunnen Skypen?' 

'Ja, die heb ik bij.' 

'Anna, kalmeer nou even.' begint Willem.

'Charlie haar koffer is de grootste die ik ooit gezien heb, ze heeft echt alles bij.' zegt hij rustig. Mijn moeder zucht beverig.

'En de kans op verkrachting is hier ook gewoon hoog.' mompelt Dylan. Mijn moeder laat haar mes op de grond vallen en ik begin luid te lachen. 

'Nog één ding, mijn creditcard voor noodgevallen.' zegt mijn moeder en ze geeft me de kaart. 'Ja, je mag ermee winkelen.' vult ze snel aan. IK lach en omhels haar. 'Het komt echt goed mam...' 

'Zullen we vertrekken?' vraagt Willem. Ik knik en doe mijn schoenen aan. Even later wandel ik het station binnen, op zoek naar meneer Wouters. Al snel zie ik hem staan met nog wat mensen.

'Charlie! Goedemorgen!' begroet hij me vrolijk. Ik zeg hem gedag. 'Ah, je familie is er ook bij, hoe gezellig.' 

'Ik wil je voorstellen aan wat mensen, Charlie, dit is Inge, ze werkt voor een bekend internet platform, dit is Jim, onze levende planner en dit is Nicole, een bekende journaliste, vooral in de media.' 

Ik schud ze allemaal de hand en bekijk ze goed. Inge ziet er een moderne, drukke vrouw van in de 30 uit, Jim straalt een soort controle uit en Nicole is een beetje zoals mijn moeder, die momenteel met iedereen staat te praten.

'Ah, daar heb je de trein!' roept Jim. IK omhels iedereen en beloof mijn moeder te bellen wanneer ik aankom.

'Have fun zusje!' is het laatste wat ik hoor voor ik de trein opstap.

 Tijdens de rit zit Jim op zijn Gsm te tokkelen, Nicole leest een tijdschrift en Inge en meneer Wouters voeren een gesprek alsof ze elkaar al lang kennen. Misschien is dat wel zo...

Voor ik het besef staat iedereen op om hun koffers te nemen. 'Zijn we er al?' vraag ik ongelovig. Meneer Wouters lacht.

'Dit is de TGV Charlie, of zoals ik het noem: de supersnelle trein.' lacht hij en we wandelen de trein uit. In de auto naar het hotel brengt Jim ons op de hoogte van de planning van de dag en geeft hij me een boekje met de hele planning van de reis. Serieus, het ding heeft meer dan 50 pagina's... Even later komen we aan bij een soort jeugdherberg. Het ziet er gezellig uit.

'Om 12 uur spreken we af in het restaurant van de residentie. Tot die tijd kan je uitpakken en je opfrissen.' zegt Jim terwijl we naar binnen lopen. Ik kijk goed rond me. Dit is absoluut geen jeugdherberg... IK zie verschillende chique zalen, waar mensen zitten te werken en een groot restaurant. De lobby glanst van al het marmer. Terwijl Jim de sleutels van onze kamer gaat halen licht meneer Wouters me bij.

'Hier slapen veel bekende mensen, probeer misschien wat contacten te leggen.' Ik knik en besluit dat ik dat ook ga proberen. Niet veel later komen we op de vijfde verdieping, en ik heb mezelf al gedwongen elke dag met de trap gegaan... Oké, ik geef toe dat ik dat na morgen waarschijnlijk al niet meer doe. Onze kamers zijn allemaal naast elkaar, de mijn zit op het einde en naast me slaapt Inge, die me al wat adressen had gegeven voor leuke winkels. Ik vind haar nu al fantastisch... Ik steek mijn keycard in de gleuf en wacht op het groene lampje. Nadat de deur open sprong sleur ik mijn koffer binnen en gooi deze samen met mijn rugzak direct opzij.