Meant to be?

43.

'Ik zoek Em. Emma, bedoel ik.' zeg ik tegen de norse vrouw achter de balie van de kliniek. Als iedereen hier zo is moet Em hier zo snel mogelijk weg. 

'Kamer 206, dat is op de tweede verdieping en dan de-' 

'Zesde kamer, ik begrijp het. Danku.' blok ik de vrouw af en ik wandel de oude trappen op. Nadat ik even heb uitgehijgd (Twee verdiepingen, dat zijn veel trappen), klop ik op de deur van kamer zes.

'Binnen.' hoor ik een bekende stem. Ik haal diep adem en stap naar binnen. De kamer heeft lichtblauwe muren en ziet er redelijk saai uit. Er staat een bureau, tafel met stoel, bank en een bed. Op dat bed zit Em in een joggingbroek en versleten shirt.

'Em.' zeg ik zacht. Ze kijkt nu pas om wie er binnen was gekomen. Traag zakt haar mond open. 

'No way...' mompelt ze. Ik stap verder door de kamer en vlieg haar om de hals. Na een paar seconden knuffelt ze me al net zo stevig terug. 

'Laat me nooit meer zo schrikken.' mompel ik in haar haren.

'Het spijt me zo.' zegt ze terug. Wanneer we elkaar loslaten ga ik bij haar op bed zitten. 

'Je zou in Londen moeten zijn.' zegt ze vervolgens. Ik lach sarcastisch.

'Ja, waarschijnlijk wel. Maar dit is belangrijker.' antwoord ik. 'Je hebt vele groeten van iedereen, vooral van Sam eigenlijk.' ga ik verder. Haar gezicht klaart direct een beetje op.

'Kunnen we het gesprek over waarom ik hier ben uitstellen en gewoon even over leuke dingen praten?' vraagt ze. Ik bijt kort op mijn lip. Eigenlijk zou ik nee moeten zeggen. Vragen stellen. Praten. 

'Oké, is goed.' antwoord ik toch. Zwakke Charlie. 

De rest van de dag kijken we Netflix en praten over verschillende dingen. Tegen de avond neem ik afscheid en vertrek naar huis.

°°°

Ik heb nog maar net de deur dicht gedaan of mijn moeder stormt op me af.

'Charlie! Wat ben ik blij je terug te zien!' roept ze en ze omhelst me. Verbaasd geef ik haar een knuffel terug.

'Niet meer boos door het artikel?' vraag ik ongelovig. Ze lacht kort en wandelt richting de woonkamer. Snel loop ik achter haar aan.

'Jullie hebben het op een zeer volwassen en professionele manier opgelost. En die Jamie is eigenlijk best wel een knap ding.' voegt ze er nog even grijnzend aan toe. Ik lach.

'Dat is hij zeker.' 

Mijn moeder had pizza besteld en die zitten we nu met zijn vieren aan tafel op te eten. Bijna zoals een normaal gezin zou doen. 

'Ems moeder is doodongelukkig.' begint mijn moeder plots. Serieus?! Moet ze het nu net daarover hebben?! Vanuit mijn ooghoek zie ik Willem haar waarschuwend aankijken en Dylan lijkt gespannen. 

'Wat overkomt die arme vrouw nu toch niet? Misschien moeten we haar eens uitnodigen, is dat geen goed idee, Willem?' gaat ze ongestoord verder. Willem mompelt maar wat en eet verder.

'Ik heb ook horen zeggen dat die kliniek superduur is... Niet dat Ems familie straatarm is, maar toch. Voor dat geld kan je een kleine wereldreis maken.' Nu heb ik er genoeg van. 

'Ander onderwerp. Alsjeblieft.' brom ik. Mijn moeder knikt en ze start een gesprek over hoe druk het op Willems werk wel niet is. 

Ik ben blij wanneer ik van tafel kan en gewoon even alleen kan zijn op mijn kamer. 

Ik plof dus ook direct op mijn reusachtig bed neer en neem mijn telefoon. Ik herlaad mijn appjes en berichten drie keer, maar er komt geen enkel nieuw binnen. Wat een sterke relatie heb je toch, Charlie. De rest van de avond besteed ik aan Netflix en rond 23uur val ik uitgeput in slaap.