Meant to be?

7.

Dylan en ik hebben besloten onze ouders niks te zeggen. Nou ja, dat besloot ik. Dylan wou Wes een proces aandoen... Het is zondagavond en Amanda heeft fantastische lasagne gemaakt.

'Charlie, is morgen de uitslag voor Londen niet bekend?' vraagt mijn moeder. Ik knik. 

'Ze was echt goed, als ik al naar Londen mocht, zij zeker.' zegt Dylan enthousiast. Mijn moeder kijkt hem vertederd aan. 'Ik ga morgen en dinsdag naar een belangrijk congres in Japan.' zegt Willem.

IK kijk hem verbaasd aan. 'Japan? Voor maar twee dagen? Hoe belachelijk is dat?' vraag ik. Hij lacht en voor de zoveelste keer in dit huis voel ik me een dom kind. 'Ik zie sowieso niks van de plek waar ik kom, ik doe wat lezingen, eet, slaap en ga weer het vliegtuig op.' verklaart hij.

'Zwaar leven heb je, pa.' mompelt Dylan. Ik weet niet of hij het gemeen of als grapje bedoelt. De relatie tussen Dylan en Willem is me niet helemaal duidelijk. We eten in stilte verder en ik verdwijn naar mijn kamer om met Em te Skypen. Rond 22uur kruip ik in bed, helemaal zenuwachtig voor morgen...

°°°

Ik druk mijn wekker uit en het lukt me om ook echt in vijf minuten mijn warme bed te verlaten. Ik zie dat het scherm voor de badkamerdeur op groen staat, wat volgens onze afspraak betekent dat die vrij is. Alles hier is zooo technologisch... IK poets mijn tanden en stap in de douche. Ik heb speciaal mijn wekker vroeg gezet om rustig te douchen. Ik unlock het schermpje in de muur en toets wat dingen in: De muziek, temperatuur van het water, welke shampoo ik wil... Een klepje schuift open en mijn favoriete shampoo verschijnt. Ik geniet van mijn lange douche.

Ik zit boven mijn kom met muesli en scroll wat door mijn Instagram. Plots komt Dylan de keuken in. 'Wat is er voor ontbijt?' vraagt hij terwijl hij richting de kast loopt die Amanda volpropt met haar lekkernijen. 'Mijn moeder heeft muesli gemaakt.' mompel ik. 'Amanda weet ik niet.'

Dylan knikt en pakt de glazen pot met muesli. 'Dan zal ik je moeder een pleziertje doen.' Hij begint ook te eten terwijl ik mijn kom afruim. Ik kijk door het keukenraam en zie dat de regen met bakken uit de hemel valt...En dat in de lente. 'Lift nodig?' vraagt Dylan en hij ruimt ook zijn spullen af.

Ik denk niet lang na. 'Graag, om toelaat ben je uit?' vraag ik.

'20 voor vier...Jij?' vraagt hij. 'Hetzelfde.' antwoord ik blij. We nemen onze rugzakken, ja ik haat tassen, sorry, en doen onze jassen en schoenen aan. IK roep mijn moeder en Willem gedag, die ondertussen ook aan het ontbijten zijn en hol naar de garage, waar Dylan ongeduldig toetert. Ik zwaai de passagiersstoel open en kruip de (dure) wagen in. Ik gooi mijn rugzak op de achterbank, wat me een dodelijke blik van Dylan oplevert. Hij neemt een kleine afstandsbediening en drukt op een knopje.

'Ga je nu al met afstandsbediening rijden?' vraag ik verbaasd. Hij lacht.

'Sukkel...Deze is voor de garagepoort.' zegt hij en de poort gaat open. Ik knik. Wanneer we de straat uitzijn hoor ik een liedje van Em's favoriete band, One World. Het is een liedje met een opzwierig ritme, dat misschien nog redelijk goed is. Toch zucht ik en verwissel ik de frequentie.

'Hey, wat doe je nu? Ik ben super fan van hen!' roept Dylan, zijn stem druipend van het sarcasme. Ik lach. 'Em vindt ze echt goed.' 

'Die jongens zijn zo nep...' mompelt Dylan. Ik ga akkoord en even later zijn we op school. IK bedank Dylan en loop naar mijn eerste les...wiskunde...Ik weet het laatste lesuur pas wie er naar Londen mag. 

De dag kruipt vooruit, we hebben wel duizenden toetsen ingepland. Kutschool... Jake en ik lopen samen naar onze laatste les...mediajournalistiek...

'Stel nu dat Melissa wint...' mompelt hij. Ik kijk hem bezorgd aan, die gedachte heb ik ook al vaak gehad. 'Em zou gek worden.' mompel ik. Jake duwt wat mensen opzij en ik excuseer ons de hele tijd.

'Waarom zo gehaast? IK ben wel tien keer neergebliksemd.' zucht ik terwijl ik achter hem struikel. 'IK wil weten wie naar Londen gaat.' antwoordt hij en hij trekt me verder.

'Dat kom je ook te weten als je gewoon stapt hoor...' mompel ik. Na vele dodelijke blikken, elleboogstoten en boze opmerkingen trekt Jake me ons lokaal in. 

'Aha! Jullie zijn er ook geraakt.' merkt meneer Wouters op. Typisch, nu is hij op tijd hoor...

'Sorry meneer, we hadden wat vertraging.' mompel ik en ik ga snel naast Em zitten.

Meneer Wouters begint direct te praten. 

'Ik denk dat het tijd wordt om de winnaar bekend te maken.' grijnst hij. Ik bijt gespannen op mijn lip. Jake ziet er al even zenuwachtig uit en Melissa kijkt vol zelfvertrouwen naar voor. Godver, ik haat dat mens.

'Jullie waren allemaal goed, en ik ben trots op jullie allemaal.' gaat hij verder. Mijn collega's zeiden dat jullie één van de beste jaren zijn dat ze al gezien hebben.'

'Zeg het nu maar gewoon.' onderbreekt Tyler hem. Em knijpt in mijn hand terwijl meneer Wouters een papier neemt.

'Charlie, gefeliciteerd! Jouw presentatie sprong er voor ons allemaal uit!' roept hij. Oh god. Charlie. Dat ben ik. Ik ga naar Londen. Em omhelst me en ik hoor hier en daar wat felicitaties. 

'Kijkt Melissa.' fluistert Em. Ik kijk Melissa's kant op en zie haar woedend naar haar bank kijken. Eén nul voor mij, Miss Botox... denk ik. 

Ik stuur mijn moeder en Dylan een appje dat ik over een dikke week naar Londen ga.

Mam: CHARLIE!!! IK GIL!! GOED GEDAAN LIEFJE!!

Dylan: Je had nu ook niet echt concurrentie hé...Grapje; goed gedaan zusje!

De rest van de klas heeft studie terwijl meneer Wouters mij op de hoogte brengt van alle belangrijke details voor onze reis.