Meant to be?

82.

Over een uur heb ik een gesprek dat misschien wel mijn leven kan veranderen. Met trillende handen roer ik door mijn yoghurt en check voor de laatste keer mijn papieren. Ik kijk op wanneer de glazen deur openschuift.

'Goedemorgen.' mompelt Jamie moe. Ik glimlach wanneer hij me een vlugge zoen op mijn wang geeft.

'Heb je goed geslapen?' vraag ik terwijl hij ontbijt neemt. 

'Redelijk, je hebt veel liggen woelen.' mompelt hij wanneer hij tegenover me komt zitten.

'Ik weet het, sorry.' zeg ik. Hij lacht en schudt zijn hoofd. 'Ik begrijp het hoor.' 

We praten nog even en dan vertrekken we. 

'Ik heb geen idee hoe lang dit gaat duren.' zeg ik in de auto. We zijn net aangekomen. 

'Boeit niet, ik ga even koffie drinken en kom dan wel terug.' zegt Jamie. Ik knik.

'Tot straks dan.' zucht ik zenuwachtig. Ik wil de deur openen maar Jamie pakt mijn pols vast. 

'Doe gewoon als jezelf... Dan heb je de job.' stelt hij me gerust.

'Hoe ben jij daar zo zeker van?' vraag ik achterdochtig.

'Ik ken wel wat mensen daar. Kom, anders ga je te laat komen.' zegt hij en hij duwt de deur open. 

Ik geef hem snel een zoen en stap uit. Ik kijk naar het gebouw waar ik voor sta. Het lijkt niet echt op een bedrijf, eerder een groot herenhuis. Ik stap het kleine trapje op en duw op de bel. Na amper twee seconden vliegt de deur open.

Er staat een man voor me - ongeveer 25 en zeker niet lelijk- die hartelijk lacht.

'Hey, ik ben Charlie en ik kom voor-'

'Je gesprek?' vult hij aan. Een beetje overdonderd knik ik en volg hem de gang in. We staan in een oude trappenhal. 

'Ik ben Will. Ik zal je eerst even kort rondleiden voor we gaan praten.' zegt hij en hij loopt de gang in. 

'Aangenaam, ga ik bij u op gesprek?' vraag ik nieuwsgierig. Will knikt en gooit een eerste deur open. Een aantal mensen achter laptops kijken verbaasd op. 

'Dit zijn de slimme computermensen.' grijnst hij en we gaan verder. 

De rest van het gelijkvloers werd in beslag genomen door mensen van administratie en boekhouding. Will en ik stappen de lift in. 

'Mijn kantoor is op de tweede verdieping. Het jouwe misschien ook.' Will stapt snel verder en ik moet mijn best doen hem te volgen. 

'Hier is het dan. Welkom mevrouw Van Wijk.' zegt hij terwijl hij een deur opengooit. Hij zet snel een voet binnen en schudt mijn hand. Hij wijst naar een stoel voor zijn bureau. 

'Koffie? Water?' vraagt hij terwijl hij zijn laptop aanzet. 

'Water alstublieft.' antwoord ik terwijl ik mijn mapjes pak.

'Bruisend?' 

'Nee, gewoon.' Hij knikt en duwt op een knopje aan een microfoontje dat ergens op zijn bureau staat. 

'Hey Greta, een water en koffie alsjeblieft.' vraagt hij in de microfoon. Wanneer ons drinken er is, kijkt hij me eindelijk gefocust aan. 

'Je studeerde mediajournalistiek, toch?' Ik knik. 

'En je hebt een stage gevolgd, hier in Londen?' Weer knik ik. 

'Dan zou ik graag je werk even bekijken.'

°°°

Wanneer Greta me uitlaat zie ik Jamies auto al staan. Snel zeg ik gedag en stap ik in. Hij kijkt me met grote ogen aan.

'Ze gaan overleggen. Als ze me willen zouden ze vanavond bellen.' Hij knikt traag.

'Dat is goed, toch? Ze konden je ook gewoon nu al afwijzen.' 

IK knik instemmend. 'Ja, het is iets.' 

Jamie grijnst en pakt mijn gezicht vast. 'Ik ben trots op je. En blij voor je.' 

Als antwoord leun ik naar voor en laat onze lippen elkaar raken. We worden onderbroken door het gegrom van mijn maag. Jamie lacht tegen mijn lippen.

'Ik heb lunch gemaakt thuis.' zegt hij en hij start de motor terug.

'Damn... Ik hou van je.' lach ik.