Meant to be?

54.

Ik wandel richting Dylan zijn kamer en duw de deur, zonder te kloppen, open. Op Dylan's bed liggen Juultje en hij verstrengeld in elkaar een film te kijken. Een steek van jaloezie schiet door mijn lichaam.

'Wat?' vraagt Dylan uiteindelijk. Ik kuch ongemakkelijk en vraag hen of ze morgen mee willen.

'Zo lief!' roept Juultje. 

'Maar?' vraag ik afwachtend.

'We hebben al plannen voor morgen, sorry.' maakt Dylan haar zin af. Ik knik begrijpend. 

'Ik geef het door. Veel plezier alvast.' mompel ik en ik wandel de kamer uit.

 In een paar seconden loop ik naar mijn kamer en plof daar op bed. De tranen stromen over mijn wangen. Het gemis naar Jamie begint me stilaan kapot te maken. Ik dacht dat Face-timen of heel veel appen zou helpen. Integendeel. Als ik hem voor zijn camera zie zitten wil ik niks liever dan terug bij hem zijn. We hebben elkaar al maanden niet gezien. Ik heb zijn vingers die door mijn haren gaan, de kusjes die hij in mij nek plaatste of de domme dingen die we samen deden al veel te lang moeten missen. En god, wat mis ik de sex. Ik ben ook maar een persoon met behoeftes... Wanneer ik een beetje ben bekomen besluit ik om hem te bellen. Hoewel ik niet weet of dat echt gaat helpen of het eerder erger zal  maken. 

Ik scroll door mijn contactenlijst en bel hem. De telefoon gaat een paar keer over voor er wordt opgenomen.

'Charlie?' hoor ik zijn ruwe, Britse stem zeggen. Een paar seconden zeg ik niks, omdat ik het te druk heb met de manier waarop hij mijn naam zegt voor altijd in mijn geheugen te graveren.

'Ja, ja ik ben het.' zeg ik met een minder zekere stem dan ik hoopte.

'Hey, ik mis je fucking erg. Is er iets?' hoor ik hem bezorgd vragen. 

'Ik... Ik mis je gewoon. Meer dan ooit. Het is bijna Kerst, weet je? Dan hoor je toch met mensen te zijn die je leuk vindt? Waarom... Waarom ben ben je niet hier dan? Waarom kunnen wij niet gewoon samen zijn? Waarom moet alles zo moeilijk?'

Het blijft even stil aan de lijn en ik ben bang dat hij me nu een dramaqueen vindt.

'Ik... Ik weet het niet.' zucht hij dan. 'Maar ik weet wel dat we elkaar vlug zullen zien. Dat beloof ik je.' vult hij zelfzeker aan.

'Jamie, je bent op tournee. Niemand kan jou daar nu missen.' ga ik tegen hem in. 

'Wat boeit dat?! Jij mist mij toch ook. Ik kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. Normaal gezien krijgen we rond de feestdagen altijd wat vrije tijd in Londen. Zodat we naar onze familie kunnen gaan.' legt hij uit.

'Ik geraak echt nooit in Londen, Jamie...' zucht ik. 

'Ik weet het, ik weet het. Ik verzin er wel iets op, oké? Beloof me nog even sterk te zijn.' zegt hij lief. Ik adem diep in en uit.

'Beloofd.' mompel ik dan.

'Goed. Charlie, ik haat het om dit te zeggen maar ik moet hangen, iedereen wacht op me want we gaan vanavond in Sydney spelen.' 

'Australië...' mompel ik. Lekker helemáál aan de andere kant van deze aardbol. 

'We kunnen dit Charlie. Anders waren we er nooit aan begonnen.' verzekert hij me.

'Je hebt gelijk. Ik hou van je.' antwoord ik, een beetje gerustgesteld.

'Ik heb altijd gelijk.' grinnikt hij. 'Ik hou ook van jou. Tot snel!' 

De verbinding werd verbroken.