Charlotte pov
Vandaag is de begrafenis van Brendan's moeder, Chantal. Ik ga niet, maar mijn vader wel. Daar heb ik simpele redenen voor.
1. Ik ken haar niet
2. 100% kans dat Brendan daar ook is.
Ik heb wel eens gegeten, bij hun. Waar zijn moeder ook bij was, maar ik ken haar voorderest niet. En Brendan wil ik ontwijken. Ik haat hem echt, eerst haatte ik hem gewoon, omdat hij irritant was. Maar nu haat ik hem, omdat ik dacht dat .. ja weet ik veel. Door hem heb ik gevoelens voor hem, en dat is zijn schuld. En dan zegt hij dat die kus niks was. Dat is toch ... hart brekend. Maar ja, ontlopen en negeren. Dat is het beste, zo gaan mijn gevoelens ook sneller weg.
Maandag
Het is nu midden maart, en dat betekend dat mei sneller in zicht komt. Wat betekend dat de meivakantie er ook bijna is, wat betekend dat ik naar Londen ga. En dat betekend weer dat ik me moeder zie. Zuchtend stap ik op mijn fiets en fiets naar school.
Na een uur gefietst te hebben ben ik er, en stal mijn fiets in de fietsenstalling. Ik loop naar mijn kluisje, en pleur de boeken erin die ik pas aan het eind van de dag nodig heb. De school stroomt sneller vol, en al gauw gaat de bel. Ik loop naar boven, en uiteindelijk kom ik bij mijn biologie lokaal aan. Ik stap binnen, maar nog niet iedereen is er. Ik zie Brendan zitten, en ik kijk gelijk opzij. Negeren en ontlopen, dat is het beste. Ik ga ergens vooraan zitten, waar nog niemand zit, en hoop dat Stephanie naast me komt zitten. De tweede bel gaat, en Brendan komt naast mij zitten. Stephanie is waarschijnlijk te laat. Ik negeer zijn aanwezigheid en luister naar de leraar. 'Omdat we pas volgende week beginnen met het nieuwe leerstof, mogen jullie nu iets voor jullie zelf doen. Muziek mag, maar wel met oordopjes in. Zodat ik het niet kan horen.' zegt de biologie leraar. 'Hoi.' zegt Brendan. Negeren Charlotte, negeren. 'Hallo?' vraagt hij. 'Fijn dat je ook kwam naar de begrafenis van mijn moeder.' zegt hij toonloos. Ik negeer hem en begin te tekenen. Hij pakt mijn potlood af, maar ik ga er niet op in. Ik pak een nieuwe potlood. Ook die pakt hij af. Fijn, nu heb ik geen potlood meer. 'Wat is jouw probleem?' sis ik. 'Ik zei, fijn dat je ook kwam naar mijn moeder's begrafenis.' 'Luister Brendan, ik heb geen tijd voor jouw spelletjes, dus geef gewoon mijn potloden terug en wees niet zo kinderachtig.' 'Dus je vindt dat ik een spelletje speel? Denk je dat het mij niet pijn doet, dat je niet kwam.' zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Waarom zou het jou pijn doen, als ík niet kom?' 'Waarom niet?' 'Waarom wel? Je mag me niet, Brendan. Dat wat er is gebeurd, voor dat je naar Rome bent gegaan, vergeet ik niet.' zeg ik. 'Ik had toch gezegd dat ik je wel mocht? En wat was er gebeurd? Oh ja, ik heb je gezoend. Wauw, het was maar een klein kusje.' zegt hij geïrriteerd. Ik rol met mijn ogen en pak mijn potloden uit zijn handen en begin verder te tekenen. 'Ben je nu boos? Of wat? Of .. ? Ho .. wacht, betekende het voor jou wel wat?' vraagt hij. 'Nee.' snauw ik. 'Ik wist dat je me aantrekkelijk vindt.' zegt hij en ik draai me om en zie hem daar met een grijns zitten. 'Dat jij nog zo arrogant kan doen, met zo'n groot ego. Nadat je moeder is overleden. 'Dat je niet een paar seconde je mond kunt houden, of aan andermans gevoelens kunt denken. Want nee, je denkt alleen maar aan jezelf. En dan heb je iemand nodig, doet diegene aardig tegen je, gaat het weer goed, dan doe je weer arrogant. Maar dat je nu al egoïstisch bent, vlak na de dood van je moeder. Ik snap niet hoe zij zo'n kind heeft verdient? Want waarschijnlijk verdiende ze veel beter.' zeg ik en sta op. Ik ruim al mijn spullen bij elkaar en loop naar een ander plek. 'Mevrouw Rayne, waar denk je naartoe te gaan?' vraagt mijn bio leraar. 'Een ander plek, duh.' zeg ik. 'Je blijft op je eigen plek.' bijt hij me toe. Ik rol met mijn ogen en ga weer zitten. Ik kijk even Brendan aan, en hij staart emotieloos voor zich uit. Heb ik hem gekwetst? Nee toch, want dat wil ik echt niet. Hou toch op Charlotte, hij is diegene die jou heeft gekwetst. 'Brendan?' vraag ik eigenwijs. 'Heb ik wat .. verkeerds gezegd?' Hij draait zich om en kijkt me aan. 'Nee, je hebt precies gezegd wat juist is, nou goed.' 'Dus ik heb je gekwetst?' Hij lacht en schudt zijn hoofd. 'Charlotte, het boeit mij echt niks wat jij zegt of denkt over mij, tuurlijk heb je me niet gekwetst, het kan me niets schelen. Ik ga niet een hele dag depri zijn om wat jij hebt gezegd.' zegt hij arrogant. Ik trek een wenkbrauw op. 'In dat geval, je moeder is nu op een beter plek, want ze is af van jou.'
-------------------------------------------------------------------
Nieuw stukje. Mensen volgend hoofdstuk doe ik er een Q&A bij. Dus zet in de comments vragen die je over mij, over dit verhaal, of over wat dan ook wilt weten. Je mag serieuze maar ook gewoon vragen stellen die nergens op staan. Ohja, je mag natuurlijk meer dan één vraag stellen. (: .
