Charlotte pov
Alleen zat ik op mijn eigen kamer. De kamer waar ik meestal verblijf als ik bij mijn moeder ben. Ik had nu straf, en mocht niet mee met de spooktocht. Weet je hoe freaking oneerlijk dat is? Ik bedoel, ik had graag wat kinderen bang willen maken, en dan vooral die Ashley. Uhg, ik kon net zo goed niet gaan. Het is een uitje van school, en niet van mijn moeder, en dan gaat ze mij straf geven. Geez, met de minuut word ik bozer. De klas zit nu gewoon in een of ander bos, en ik zit hier alleen op mijn kamer. Ik rol met mijn ogen, zo ben ik niet. Ik ga hier echt niet saai blijven zitten, terwijl de rest gewoon fun heeft.
Ik stond beneden in de keuken, waar muffins op de aanrecht stonden. Ik pakte een muffin, en ging op een stoel zitten. Wat zal ik eens doen? Ik kan niet naar buiten, ik bedoel wat moet ik buiten doen? Een geniaal plan kwam in me op, en een glimlach van genialiteid kwam op mijn gezicht te staan. Dit zal mijn moeder wel leren.
Ik hoorde de klas luid binnen komen, en overal mensen die zeiden dat ze niet bang waren en bla bla bla. Mijn klas sucks. Mijn moeder kwam als eerst de keuken binnen, dat hoorde ik aan haar hakken. Van de keuken had ik een rommel gemaakt, wat geld op de grond gegooid, en de deur open laten staan. Ik lag roerloos op de grond met mijn ogen dicht, en rode verf vlekken op mijn oude shirt. Naast me had ik een mes liggen met wat nep bloed eraan. Op de grond lag ook wat nep bloed, en mijn hand lag op mijn buik waar ook nep bloed op zat. "CHARLOTTE!" hoorde ik mijn moeder gillen. Luide voetstappen kwamen de keuken binnen. Ik grinnikte mentaal. "Iemand bel de ambulance!" gilde ze, tussen haar gehuil door. "Waar?" "Wat is het nummer?" Ik hoorde kinderen gillen in paniek. Dit werd me teveel, en ik begon te lachen. Mijn ogen opende zich, en ik zag het uitgelopen mascara van mijn moeder. "Oh man, je gezicht en jullie gekrijs dan!" lachtte ik. Iedereen was stil, en het was akelig. Ik lachtte nog steeds verder, terwijl iedereen stil was. Gosh, er kwamen letterlijk tranen uit mijn ogen, en mijn buik deed zeer van het lachen. Ik ging rechtop zitten en kon een lach niet onderdrukken. "Jullie krijsen als kippen." zei ik droog. "CHARLOTTE RAYNE!" riep mijn moeder kwaad. "DIT IS NIET GRAPPIG." Het zag er uit alsof ze elk moment kon ontploffen. Iedereen wierp me een arrogante blik, en luid gefluister en gepraat begon. "Geez, jullie doen alsof er geen chocola meer is op de wereld."
"Je bent echt een freaking bitch." riep iemand. Waarop veel 'ja's' werd geantwoord. Mijn moeder greep naar haar hoofd. "Ik ben hier klaar mee, charlotte. Dit bespreken wij morgen wel, en nu naar je kamer." Ik stond op, en keek iedereen boos aan. Jankerds.
Het was ondertussen half twee 's nachts en ik kon niet slapen. Ik snap niet waarom mensen niet tegen een grapje kunnen, het was toch grappig? Hun houden zeker van die domme grapjes zoals
Hé je veters zitten los
*Persoon kijkt naar beneden, en ziet dat de veters niet los zitten.*
Één april, kikker in je bil.
HAHAHAHAH.
HAHAHHA.
Not funny. Punt één, als het 1 april is heb ik geen kikker in mijn kont. En twee, het is gewoon niet grappig. Ik hoorde geklop aan de deur. Dat was waarschijnlijk mijn moeder. Ik ademde diep in en uit, en bereidde me voor op een preek. "Kom binnen." riep ik. De deur werd open gedaan en Brendan kwam naar binnen. Wat moet die sukkel nou weer. Hij sloot de deur achter zich, en ging op mijn bed zitten. Ik haalde een wenkbrauw op. "En wie heeft gezegd dat je mocht zitten?" vroeg ik. "Ik." zei hij. Ik rolde met mijn ogen. "Waarom ben je hier?" vroeg ik. "Ik wou alleen even zeggen dat ik je grap geniaal vond. Trouwens bijna heel de klas zit hier beneden te roddelen over je." Ik zuchtte diep. "Thanks, en fijn om te weten."
"Weetje, ik vind het gewoon niet eerlijk. Mijn moeder houdt niet van me, en toch probeert ze me steeds te bereiken. En nu krijg ik zelfs straf, terwijl ik niks heb gedaan. Ik heb die Ashley helemaal niet geslagen, alhoewel ik dat wel zou willen. En dat grapje was gewoon om mijn moeder terug te pakken, wist ik veel dat iedereen gelijk gaat janken. En wat ik nog steeds niet begrijp, jouw moeder houdt van je, en nog steeds verzon je zo'n grote leugen. Je moeder leeft nog gewoon." Hij likte zijn lippen, en een frons verscheen op zijn gezicht. "Juist, en de reden heb ik al verteld." zei hij.
"Het maakt je niet aantrekkelijker."
"Ik haat het gewoon, ik haat gevoelens. Ik wil je niet leuk vinden, maar je bent gewoon speciaal?" Dat laatste kwam er vragend uit. Ik glimlachte zwak naar hem. "Dankje, jij bent irritant." Hij rolde met zijn ogen, en keek me aan. "Thanks, dat waardeer ik echt." zei hij sarcastisch. "Ik herinner me de momenten nog, toen je zwaar irritant was. Of, toen je telkens met Chelsea nam. En de eerste keer toen ik je ontmoette." zei ik en glimlachte zwak bij de gedachten. Het waren goede tijden. Hij grijnsde. "Welterusten, Charlotte." zei hij en stond op. "Jij niet." Hij liep naar de deur, en grijnsde nog maals, voor dat hij echt weg was.
---
EINDEEE!
LOL NEE GRAPJE DIT IS NIET HET EINDE.
DIT IS NIET HET EINDE.
DIT IS NIET HET EINDE.
IK HERHAAL NOG MAALS, DIT IS NIET HET EINDE, VOOR DE MENSEN DIE STRAKS DENKEN DAT HET WEL HET EINDE IS. Het einde is nog niet in zicht.
VOTE & COMMENT?
