Charlotte pov
"Jonas, dat hoeft écht niet." Hij wilt me dus naar school brengen, omdat ik geen zin heb om met de fiets te gaan. Je kent me, ik ben gewoon lui. Maar met de bus was ook prima. "Kom op, ik vind het echt niet erg. En trouwens, het is je vader's auto, dus dat is helemaal mooi." Knipoogde hij. Ik rolde met mijn ogen, dat was dus de reden. "Hé. En ik moet toch die richting op."
Ik pakte mijn tas en deed mijn schoenen aan, waarna ik me weer op hem richtte. "Luister. Ik ga met de bus, anders heeft mijn vader geen vervoermiddel." Hij keek diep nadenkent voor zich uit.
Uiteindelijk waren we met z'n tweeën in de bus belandt. Vraag me niet hoe of waarom, want geloof me dat wil je niet weten. "Freaking hell. Waarom sta ik?" vroeg Jonas geftrustreerd. Waarom was ik gewoon niet met de fiets gegaan? "Omdat, Jonas, er geen zitplekken meer zijn." Was het dan zo moeilijk te begrijpen? Alles zat letterlijk vol. De rest stond met z'n alle tegen elkaar gedrukt - inclusief Jonas en ik. Hij zuchtte diep. Net dat ik even mijn hand losliet om een betere positie aan te nemen remde de bus abrupt. Ik verloor mijn evenwicht en vloog tegen Jonas aan. Hij zag dit niet aankomen waardoor hij tegen een brugwup aanviel. De brugwup viel tegen een stoned iemand aan - hij leek stoned. Hij viel weer tegen twee meisjes aan. Uiteindelijk vielen we met z'n allen op elkaar. "EN DE AWARD VOOR DE SLECHTSTE BUSCHAUFFEUR GAAT NAAR U!" riep Jonas geïrriteerd door de bus heen. Kon hij dan nooit zijn kop houden? We krabbelden met z'n allen overeind, praktisch gezien was dit mijn schuld. Alhoewel ik het ook erg vervelend vond, vond ik het ook leuk. De bus reed niet door. Nee in plaats daarvan wrong de mollige buschauffeur zich door de drukte heen. "En wie riep dat!" Zijn hoofd was rood aangelopen. Jonas, de sukkel, stak zijn hand nog op ook. Mocht ik alsjeblieft een steen tegen hem aangooien? Vooral op zijn hoofd gericht. De buschauffeur keek met een dodelijke blik naar Jonas. "De bus uit!" riep hij woest uit. Ik kon het niet meer houden en begon te lachen. "Lekker voor je Jonas!" schaterde ik. De buschauffeur richtte zich op mij. "Jij kent hem? Ga jij dan maar ook de bus uit!" Ik stopte met lachen en keek hem aan. Wat? Waarom moest ik nu weer de bus uit. Bedankt Jonas. "W-wat waarom ik?" stamelde ik. De buschauffeur negeerde me. "Hé, voel je vereerd. Waarschijnlijk zul je nooit een ander award winnen." zei Jonas sympathiek met een klein glimlachje. Hij ging nog door ook? Wat was er mis met hem. Als ik nu sterk was had ik hem echt een vuist richting zijn maag gegeven. Ondertussen wierp iedereen ons een chagrijnige blik. Waarschijnlijk omdat ze anders veelste laat aankwamen. "Zo zo, hebben we weer typisch last van een hang jongere." zei de buschauffeur uitdagend. Oh boy, dit had hij niet moeten zeggen.
Een halfuur en een discussie later waren we uit de bus gezet. Aangezien iedereen in de bus ons nu toch haatte en ik er toch uit werd gezet, had ik de buschauffeur ook maar even mooi uitgescholden. "En nu? Ik kom sowieso te laat. En dat allemaal jouw schuld." snauwde ik. Hij fronste en keek me aan. "Ach, geniet van je vrije dag nu!"
Vrij dag? Mooi niet, ik ga mijn vader bellen. Ik pakte mijn mobiel uit mijn tas. "Wat doe je?" vroeg hij. Ik negeerde hem. "Charlotte?"
"Cherrie."
"Hou je kop kamelenkont!" floepte ik er uit. Zijn ogen werden groot, maar gelukkig hield hij zijn mond.
Een twintig minuten later kwam mijn vader ons ophalen, en bracht hij ons naar school. Ik zei mijn vader gedag toen we er waren, maar negeerde Jonas. Hij trok me in een knuffel. "Kom op Cherrie, je kunt niet op me boos blijven." Ik wurmde me los en mompelde wat. "Jawel kamelenkont, ik ben nog steeds boos op je."
Ik rende haast de gang door, en gooide de deur met een klap open. Niet zo subtiel. Hij kwam hard tegen een kast aan, wat een enorme dreun gaf. Dat was niet alles, om het nog leuker te maken besloot die stomme klok op het kastje er van af te vallen en in stukken op de grond te breken. Ik vervloekte Jonas. Dit was zijn schuld. "Besluit er eentje op te komen dagen?" Ik haatte meneer Dielewit. Waarom moest hij altijd mij hebben? Ik keek de klas rond, en ving een paar geamuseerde blikken. "En dan sloopt ze je klok ook zo maar." Ik zuchtte, alsof ik dat express deed. "Ga je maar melden." zei hij. Mijn mond viel open, wát? Kon het nog erger? Ik stuurde hem een valse blik en draaide me om. Ik gooide de deur met een harde klap achter mij dicht.
"Zo." zei de directeur. Hij vouwde zijn handen in elkaar, en keek me met een glimlach aan. "Waarom doe je dit?"
Wat doe ik? Mezelf zijn, of is dat verboden. Ik reageerde niet. "Kijk. Voor dit keer zie ik het door de vingers, maar waag het niet nogmaals." Oké. Dat ging makkelijk. Ik liep zijn kantoor uit, nadat ik hem gedag had gezegd. De les duurde nog vijf minuten, dat betekend vijf minuten niks doen.
"Ha. Dacht het niet." zei Stephanie en duwde Alex lacherig weg. Alex keek haar grijnzend aan. Ik had geen idee waar ze het over hadden, want ik had hun gesprek niet gevolgd. De kantine was al overvol, maar gelukkig konden we net een klein tafeltje vinden. Ik voelde een paar ogen op me branden, maar ik negeerde ze. Ik pakte een broodje met kaas, zoals gewoonlijk. Mijn blik ging even automatisch naar de tafel met de 'populaire'. Mijn blik kruiste even met die van Brendan, maar snel wendde ik me af. "Cherrie!" Met een ruk keek ik op, en ik zag Jonas vrolijk naar me zwaaien. Oh nee. Ik kreunde en verborg mijn handen in mijn gezicht. Wat doet hij nu weer hier? Zijn krullen bewogen vrolijk heen en weer. Uiteindelijk stond hij bij onze tafel, en de rest keek hem nieuwsgierig aan. Met de rest bedoelde ik Alex, Stephanie en de tafel met de 'populaire'. "Jonas." Mij stem klonk niet enthousiast, deprimerend zelfs. "Wat doe je hier?"
"Het komen goed maken. Wat kijken die mensen daar nou weer?" hij knikte naar Brendan's tafel die ons nog steeds aan keek. Ik haalde mijn schouders op. "Misschien omdat ze naar mijn goddelijkheid kijken." Hij haalde zijn schouders op. Maar toch hij liet het er niet bij, want met stevige passen liep hij hun kant op.
-------
Aaaaah ik ben jarig. Omg kan het niet geloven. Ik ben al 15 . Maar ja.
Het voelt als de dag van gister dat ik 14 was ....
Oh wacht ...
Dat was het ook
-inside joke-
Ik zou het leuk vinden als je wat op mijn message board zou schrijven
Of als je ging zingen
Of gaat dansen
Je mag ook een wortel eten.
Happy valentines day!
Dankjewel voor de gene die tot 12 uur zijn opgebleven om me te feliciteren, ook al lag ik al te slapen.
:D
Vote & Comment ? *omdat het mijn verjaardag is*
*kijkt jullie met een pruillipje aan*
