Charlotte pov
Ik was blij dat Ashley straf had gekregen, maar nu moest ik een gesprek aan gaan met een vertrouwingspersoon. En daar had ik dus helemaal geen zin in.
"Hoe voel je je?"
"Normaal."
"Ben je verdrietig?" vroeg ze. De vrouw had bruin haar met hier en daar wat grijze haartjes. Ze had groene ogen, en haar lippen waren droog. "Om wat moet ik verdrietig zijn?"
"Als mensen dat over mij zouden zeggen, zou ik me echt gekwetst gevoeld hebben. En dan zal ik vast heel verdrietig geweest zijn."
"En fijn, dat bent u. En ik ben u niet." Gelukkig ben ik haar niet, wie wilt nou een vertrouwingspersoon worden? Dan kun je net zo goed psycholoog worden, is veel leuker. "Hoe voelde je je op dat moment."
"Wel gekwetst." Ze sloeg met haar vuist op tafel. "Ha! Ik wist het." riep ze triomfantelijk. Ik staarde haar met grote ogen aan. Ze schraapte haar keel en rechte haar rug. "Dus, waren er nog andere emoties aanwezig?"
"Verdomme! Ik ben toch geen baby ofso?" riep ik. "Christel, doe eens rustig. Wij als school proberen je te helpen." Meent ze die nou? Ik keek haar scheef aan. "Mijn. Naam. Is. Charlotte." siste ik. "Christel, Charlotte die namen van tegenwoordig lijken erg veel op elkaar." mompelde ze. Ik zuchtte. "Je kunt me vertrouwen." zei ze kalm. "Ik vertrouw wie ik wil vertrouwen. Wie zegt dat u misschien niet achter mijn rug om gaat roddelen?" Haar mond vormde een 'o' en ze keek me geschrokken en gekwetst aan. Ik kon een grijns niet onderdrukken. "Dit is niet grappig. Heb je soms problemen thuis?"
"Mijn enigste probleem op dit moment bent u."
"Hoezo?"
"Omdat u op een eend lijkt." Haar ogen werden groot, en ik stond op en verliet de kamer. Ze kunnen er in stikken. Ik heb veen vertrouwingspersoon nodig. Ik bedoel, als ik problemen had kon ik wel met stephanie erover praten. Ik stond midden op de gang stil toen ik besefte dat mijn tas daar nog lag. Shit. Ik heb geen zin om dat kamertje binnen te lopen. Ik zuchtte en keerde weer terug. Toen ik haar kantoor binnen liep was ze wat aan het opschrijven in haar map. Ze keek op toen ik binnenkwam. "Kom je soms je excuses aanbieden?" vroeg ze chagrijnig. "Nope, ik kom mijn tas halen." zei ik droog en pakte mijn tas op, waarna ik vervolgens weer haar kamertje verliet.
"Ik heb je moeder gebeld." zei mijn vader opeens. Ik legde mijn banaan neer. "Wat? Waarom?" vroeg ik. "Ik heb haar ingelicht over het incident wat op school is gebeurd." Ik legde frustrerend mijn handen op mijn hoofd. "Waarom?"
"Ze heeft het recht om het te weten. Oh, je kunt dus zo een telefoontje verwachten."
Ik rolde met mijn ogen en at mijn banaan in stilte verder op, tot dat een irritant gerinkel het onderbrak. Ik pakte niet willend de telefoon op en druke op de groene telefoon. "Met charlotte." mompelde ik chagrijnig. "Hoi, met je moeder." klonk er aan de andere lijn.
Voordat ik wat kon zeggen begon zij al te praten. "Het spijt me heel erg van wat er is gebeurd op school. Maar ze had gelijk, het is jouw schuld."
Mijn mond viel open.
"Wát? Ja oké, ik had nooit haar hand moeten loslaten en shit, maar je hoeft het er nier in te wrijven."
"Luister Charlotte, ik heb het je vergeven. Het ging gewoon ... per ongeluk. We praten hier niet meer over."
"Waarom doe je dan zo fucking kut tegen mij?"
"Let op je taalgebruik jongedame. Wat dacht je ervan als ik naar Nederland kom, voor één weekje. Gewoon jij en ik. Zodat we een sterker band krijgen?"
"Mij best, als je maar niet chagrijnig doet." mompelde ik.
"Ik kom volgende week." zei ze vastbesloten.
"Oké."
"Oké."
"Ik hou van je."
"Oké."
"Doei."
"Doei."
Ik legde de telefoon neer. Great, een weekje met mijn moeder. Kan mijn leven nog erger worden dan dit?
----
Oké, als eerst wilde ik zeggen. Ik had sowieso in het weekend ge update ook al had ik niet de 920 volgers bereikt. Ik wilde gewoon even kijken ... ja kijken ..
Maar jullie hebben het gewoon in 3 uur geflikt?!? Like, wow. Nooit gedacht. Daarom heb ik snel een stukje voor jullie getypt.
Hope y'all like it.
Vote & Comment?
-niet nagekeken-
