Charlotte pov
''Wat doen jullie hier?'' Een vreemd gevoel bekroop mijn lichaam. Mam zou nooit zomaar een bezoekje brengen, en al helemaal niet in Nederland. Ze vindt het maar een saai, on-modieus landje. Waar ik het totaal niet mee eens ben natuurlijk. ''Charlotte, doe niet zo gek! Ik ben je moeder, natuurlijk moet ik mijn eigen kind opzoeken.'' riep ze vrolijk uit en trok me mee in een knuffel. Ik rolde met mijn ogen, en duwde haar zachtjes van me af. ''Mam, dat doe je nooit. En waarom is dát daar mee?'' ik wees vol afschuw naar Shawn. Hij stond er wat ongemakkelijk bij. ''Shawn heeft hier een photoshoot, en ik ging natuurlijk mee. Hij is nog maar een opkomend model, plus ik moest een paar papieren tekenen.'' Een teleurgesteld gevoel overheerste mijn lichaam. Ze kwam hier dus eigenlijk voor Shawn, niet voor mij. Ze verkiest hem boven mij. Met de minuut werd ik steeds bozer. ''Ja hoor, nooit kom je naar Nederland voor mij. Maar natuurlijk, Shawn heeft een opdracht, en jij ging mee. En toen dacht je, laat ik maar die arme Charlotte opzoeken voor wat moeder-dochter tijd. Guess what, ik heb het niet nodig. Ik hoef je aandacht en aanwezigheid hier niet hebben. Ga maar lekker die shoot doen, en weer snel naar Londen. Laat ons maar weer in de steek, en ga maar voor je 'nieuwe kinderen' zorgen.''
Ze keek me geschrokken aan, en ook Shawn keek op. Haar blik werd steeds harder, maar bang werd ik er niet van. Sterker nog, ik werd er nog bozer van. Hoe durfde ze hier bij mij aan de deur te staan. ''Jongedame, je biedt nu je excuses aan! Je praat niet met zo'n toon tegen me. Ik moet maar eens een hard woordje voeren met je vader.'' Ze liep steeds roder aan. Ik lachte sarcastisch. ''Je doet wat je niet laten kan.'' en met die woorden gooide ik de deur achter me dicht. Ik hoorde haar nog hysterisch roepen en kloppen, maar ik negeerde het. Na een tijdje werd het minder, en uiteindelijk was het weg.
Eenzaam ging ik in de kantine zitten. Op dit moment had ik écht niemand. Alex was ziek, Brendan wilde ik niet rond me hebben, en Chelsea daar had ik ruzie mee. Ik zag Stephanie naar me toe lopen. ''Hey, jij zit hier ook alleen!'' riep ze vrolijk. ''Ook hallo.'' mompelde ik. Wat me meteen opviel was dat ze vrolijk was, té vrolijk. Ik keek haar met samengeknepen ogen aan, en het drong tot me door. Enthousiast begon ik te schreeuwen. ''Hoe was het gegaan met die jongen?''
Een blos verscheen op haar wangen. ''We hebben een soort van iets.'' Ik glimlachte van oor tot oor, niet letterlijk natuurlijk, dat zou raar zijn. Stel je mondhoeken kwamen tot je oor? Dat zou echt een gek gezicht zijn. ''Ik ben zo blij voor je.'' En ik meende het. Ik glimlachte tot dat ik Chelsea zag. Ze had een oversized trui aan, en een jeans. Niet dat het vreemd was, maar ze zag er wat anders uit? Toen ze langs mij en Stephanie liep bleef ze even staan. Ze keek ons aan en een flits van verdriet zag ik in haar ogen, maar het verdween snel. Wat me opviel was dat ze er vermoeid uitzag. Ze keek me een paar seconde aan, maar liep toen snel weg. ''Oké, dat was raar?'' zei Stephanie. Ik keek Chelsea nog na. Wat was er toch met haar, waarom vertelde ze me niks? Had ik weer wat verkeerd gedaan. Ik richtte me weer op Stephanie, maar opeens zat Brendan aan tafel. ''Wat doe jij hier?'' Het kwam er arrogant uit, en om eerlijk te zijn, zo wou ik ook overkomen. Gewoon omdat het Brendan is. ''Waar is Chelsea?'' vroeg hij, en negeerde mijn vraag. Wat had hij de laatste tijd toch met Chelsea. ''Waarom zoek je haar steeds?''
''Ze ging die richting uit.'' zei Stephanie en wees achter ons. ''Thanks.'' zei hij en liep weg. En alweer negeerde hij mijn vraag. Ik keek Stephanie niet-begrijpend aan. ''Waarom deed je dat nou?''
Ze keek me schaapachtig aan. ''Deed wat?''
Ik face-palmde mezelf. ''Laat maar.'' zuchtte ik.
----
Nog niet nagekeken --
