LEES DIT IS BELANGRIJK!!!
Vanwege onduidelijkheid, heb ik maar snel geupload zodat ik nog wat kon zeggen. Ik doe nooit een hoofdstuk met alleen maar een a/n, goed hé (: . Anyway, zoals jullie bij het vorig hoofdstuk hadden gelezen kwam er bij een van Brendan's pov zijn moeder erin voor. Iedereen van jullie weet dat zij dood is, nou nee. Maar dat wordt later in het verhaal duidelijk gemaakt, dus ja sommige van jullie letten echt goed op haha! Maar niet dat de moeder van Brendan opeens uit de dood is opgestaan. Het wordt later verduidelijkt. Ohja, thanx voor de 110 votes en meer dan 20 reacties. En de ergens in de 170K lezers, echt supeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer bedankt. It means the world to me, echt. Dan had ik bij mn vorig hoofdstuk een plaatje geplaatst maar niemand kon hem zien, kan iemand me helpen? Thanx. Vote comment en FOLLOOWWWWWWW. Bij de 200 volgers ga ik mensen terug volgen. (:. Veel plezier
-------------------------------------------------------------
Lees aub de tekst hier boven voordat je begint met lezen
Charlotte pov
Er zijn al drie lessen, plus een pauze voorbij gegaan. Ik kan mijn aandacht niet bij de les houden, ik weet zeker dat ik betrapt word. En Brendan? Hij niet, maar ik wist dat hij dit wist, die klootzak. Ik grom en de leraar kijkt me verbaasd aan. ''Is er soms wat?'' vraagt hij. ''Nee.'' zeg ik chagrijnig. Op dat moment wordt er op de deur geklopt, en mijn hart gaat te snel tekeer. De deur wordt open gedaan, elk moment verwacht ik de directeur, met mijn mentor, in dit geval meneer Dielewit. Een meisje uit ons klas komt binnen, en ik zucht opgelucht. Ze geeft een briefje aan de leraar en gaat op haar plek zitten. Twintig minuten vliegen voorbij, voordat er weer op de deur wordt geklopt. De leraar begint inmiddels geïrriteerd te worden. Ik hou mijn adem in, dit was het dan. Ik kijk mijn klas nog een keer door, de laatste keer dat ik ze ga zien. ''Binnen.'' zegt de leraar zuchtend. De directeur en meneer Dielewit komen binnen. De klas is opeens heel stil, en Brendan staat maar stom te grijnzen. ''Zoals jullie weten zijn we hier voor een bepaalde reden.'' begint meneer Dielewit, en de directeur kijkt mij streng aan. Oh shit, ze weten het. Ze komen me halen. ''Er heeft iemand hier op school lopen kliederen op de muren, en diegene zit hier in de klas.''. Brendan's grijns begint steeds te groeien. ''Dus, we halen die persoon maar even op.'' vervolgt hij. ''Wil...'' begint hij. Ik knijp mijn ogen dicht, niet alleen omdat dit vreselijk eng is, maar ook vreselijk schamend tegenover de klas. ''Brendan met ons meekomen.'' maakt hij zijn zin af. Mijn ogen schieten open, en Brendan's grijns is binnen één seconde verdwenen. Wat? Ik maak mentaal een vreugdedansje. Net goed. Zijn ogen worden groot, en mijn vreugde ook. De klas kijkt hem aan. Meneer Dielewit schiet hem een blik, en de rest kijkt afwachtend. ''Wat?'' roept hij. ''Je hoorde ons wel, meekomen. We bespreken dit op mijn kantoor.'' zegt de directeur ietwat boos. Mijn mond valt open van verbazing, mijn dag wordt steeds beter en beter. ''Zeg maar gedag tegen je klas, want dit is dan ook echt je laatste gedag, als het goed is.'' zegt de directeur. Mijn pret kan niet stuk en ik begin te lachen. Iedereen kijkt me aan, en spontaan klap ik ook nog eens. ''Dit..'' lach ik. ''Is geweldig.'' lach ik verder. ''Houd jij je mond maar, en concentreer je op de les.'' zegt meneer Dielewit. Ik houd op met hardop lachen, maar mijn mondhoeken trillen nog steeds. Mijn lach op dit moment inhouden is echt moeilijk, alsof je een miljoen dollar voor je voeten ziet liggen en je het niet mag oppakken. ''Brendan kom mee!'' schreeuwt meneer Dielewit. Hij scheldt wat mompelend, gooit zijn boeken in zijn tas en gooit eigenlijk zijn stoel tegen het tafeltje. ''En waarom moet Charlotte niet mee?'' vraagt hij, kwaad. ''Zij heeft hier niks mee te maken.'' zegt meneer Dielewit koeltjes. ''Oh nee? Ik zou maar niet ve..-'' hij wordt afgepakt door de directeur. ''Mijn kantoor. Nu!'' schreeuwt hij, en zijn hoofd loopt rood aan van de woede. Brendan loopt de klas uit, en slaat de deur met een klap dicht waardoor de ramen trillen. Dit is way to funny. De klas schrikt van de klap, en ik zit hier als een idioot te grijnzen. ''Excuseer me voor het verstoren van uw les.'' zegt de directeur en ze lopen weg. De klas is nog aan het bijkomen van de net. ''Oké.'' zegt de leraar en hij probeert de les weer te herstellen. ''Ik denk jullie maar aan jullie huiswerk moeten beginnen.'' zegt hij nog steeds verbaasd. Is het egoïstisch dat ik me niet schuldig voel? Nee gewoon niet, die klootzak verdient het. En ik hoop dat ik hem echt nooít meer hoef te zien.
**********
Wow, dit zagen jullie niet aankomen. Mwuhahaha, wat denken jullie ervan?
