Charlotte pov
"Alex"! Schreeuwde ik het plein over toen ik hem zag. Het was alweer twee weken geleden, toen ik hem had gezien of gesproken. Door mijn vader had ik ook niet meer kunnen communiceren met hem. Hij zag me staan en liep met een glimlach naar me toe, waarna hij me een kus gaf. "Ik heb het gehoord." Ik frons, wat bedoelt hij? Wát heeft hij gehoord? "Jullie waren naar Londen. Zoveel geluk hebben jullie gehad, want Parijs was zó saai." zei hij verveeld. Ik laat een nep lachje horen. Londen was dus totaal niet leuk, voor mij. Maar dat hoeft hij niet echt te weten.
"Welkom terug op school. We zijn niet meer in Londen, dus de toetsen zullen weer beginnen." zei Meneer Dielewit moe. "Ik heb even geen zin in jullie. Dus ga maar wat doen." Hij liep naar zijn bureaustoel en ging achterover zitten. Iedereen begon meteen te praten, over weet ik veel wat. Een papier propje belandde op mijn tafel, en fronsend keek ik erna. Ik pakte het op en opende hem. Straf is écht geweldig vind je niet? Dikke kus van Ashley :) Ik propte het papiertje meteen weer weg, en wierp een arrogante blik naar Ashley. Ze keek met een grijns terug, ik haat haar. Ik wist ook dat zij heel goed bevriend was met Delilah, Ashley was dus de slimste, maar ze waren allebei even fake.
"Ein-de-lijk pauze!" verzuchtte ik. Ik zat samen met Alex en Stephanie in de kantine. Vandaag regende het, dus de kantine was overvol, niemand stond buiten. Behalve de rokers dan. Ik wilde net mijn botherham met kaas opeten, toen een vreselijke stem me onderbrak.
"Hallo iedereen!" krijste Ashley. Ze stond op een tafel, waar Delilah aan zat. Samen met andere mensen, en daar bedoel ik ook Brendan mee. Ugh, wat moet ze nou weer mededelen. Ik keek Alex en Stephanie verbaasd aan, en ze keken verbaasd terug. "De meeste derde klassers hier weten waarschijnlijk wel wie Charlotte is." Mijn hart begon sneller te kloppen, wat was ze van plan? "Met haar lieve moeder, en dat meen ik. Charlotte verdient zo'n moeder niet. De meeste van jullie vinden haar waarschijnlijk wel aardig, maar iedereen weet diep van binnen dat ze een zelfvoldaan arrogant wijf is." Mijn ogen werden groot. "Ze is echt een bitch . Jullie willen niet weten wat ze me heeft aangedaan in Londen, maar goed dat zal ik jullie niet vertellen. Om haar terug te pakken, zal ik jullie iets vertellen. Iets wat ons allemaal anders naar haar laat kijken." De hele kantine was stil, kon er geen leraar ingrijpen? Waar waren de leraren überhaupt? Een aantal blikken waren strak op mij gericht, en Ashley keek me met een grijns aan. "Als eerst wil ik mijn bron bedanken, Chelsea." Mijn ogen werden nog groter als dat kon. "Charlotte hier is een moordenaar." Gefluister in de kantine werd tot gepraat, ik zag alle blikken op me branden. "Ik zal jullie het hele verhaal vertellen. Charlotte hier is niet zo geliefd bij haar moeder, ik begrijp dat wel. Ooit was zij niet alleen, ooit had zij een zusje. Maar dat was ooit." Ik voelde een pijnscheut door mijn hart, iets wat ik nooit voelde. Niemand kon me diep raken, maar dit, dit wel. Dit wist niemand, alleen Chelsea, en mijn ouders. Het werd alsof mijn hart keer op keer uitelkaar werd getrokken. Het voelde alsof iemand mijn hart lijmde, en het dan weer express kapot maakte. Ik wist wat hierna ging gebeuren, en ik wist wat ze ging zeggen. Ze had het nog niet gezegd, maar ik voelde al iets warms en vochtig over mijn wang glijden. En ik wist dat ik dit niet meer kon aanhoren. Ik pakte mijn tas, en rende weg. Ik rende zo hard als ik kon, het kon me niet schelen dat iedereen me zag. Ik rende de kantine door, naar de wc. Ik sloot me in de eerste beste toilet op, en liet mijn tranen die ik de afgelopen jaren had in gehouden eruit vloeien.
Brendan pov
Ik zag hoe Charlotte opeens lijk bleek werd, wat was er aan de hand? Wat wilde Ashley gaan zeggen. En toen kwam het moment dat Charlotte wegrende, de kantine uit. Ashley liet een lachje horen. "Ach ja, als je de waarheid niet wilt aanhoren kun je net zo goed wegrennen. Ik zal mijn verhaal eens vervolgen. Zoals ik al zei Charlotte had ooit een zusje. Samen gingen ze een keer naar de supermarkt, haar zusje was toen vijf. Ook de lieveling van haar moeder, dit kon Charlotte natuurlijk niet verdragen. Ze liet de hand van haar zusje express los, ze wist dat ze jong was en zoals iedereen weet rennen kleine kinderen overal en nergens. Het arme meisje rende naar de overkant van de straat, maar die heeft ze nooit bereikt. Nee, ze werd aangereden. En door wie? Door Charlotte, alleen maar omdat ze jaloers was." Ik kon niet geloven wat ik hoorde, dit kon niet waar zijn. Ik stond op, en sprong ook op de tafel. "Mensen geloof niet wat ze zegt! Iedereen weet toch dat Charlotte dat nooit express zou doen." Riep ik hulpeloos, maar niemand keek me aan. Iedereen begon luid met elkaar te praten. Ook al wist ik dat Charlotte dit nooit express zal doen, haar leven zou compleet veranderen op school.
-----
Sorry voor het laat in de avond updaten. Nou ja, nu weten jullie ook waarom haar moeder Charlotte niet zo mag.
Trouwens , ik krijg per hoofdstuk ongeveer meer dan 2000 lezers en ik was benieuwd of ik een keer op een hoofdstuk 1000 votes kon krijgen.... So ... Zou dat kunnen? Het zou veel voor me betekenen
Vote & Comment?
