Ukryte cienie

56. Coraz bardziej załamani.

Media: Logic & Rag'n'Bone Man - Broken people

– Żeby mnie znowu wyśmiali i zamknęli za rzekome pomówienia?– warknął Oskar, stukając palcami w powierzchnię rozgrzanego herbatą kubka.

– Och, Słońce, jak ty mało wiesz o życiu – westchnął Krystian, odchylając się na krześle i kręcąc pobłażliwie głową. Oskar w tym czasie łypnął na niego zmęczonym spojrzeniem znad swojego naczynia. – Ten wielki, zły świat opiera się na pieniążkach i zasada jest jedna, jeśli masz pieniążki, możesz bardzo dużo. Dlatego właśnie szanowny, tfu, pan Rudyński ciągle sobie pląsa, rozsiewając swoją własną, osobistą zarazę w postaci swojej, tfu, osoby.

– Możesz mówić do mnie po polsku?

– Kiedy to jest proste, jak włosy Antoniego przed... – Urwał na moment, przygryzając wargę, coś na kształt bólu przemknęło przez jego oblicze. Zaraz chrząknął i kontynuował. – W każdym razie bardzo proste. Nie idziesz na policję, bo to jak widać kłopotów tylko dołożyło zamiast pomagać. Idziesz do detektywa.

Oskar uniósł jedną z brwi, do której zaraz dołączyła druga.

– Gdzie idę?

– Do detektywa – powtórzył Krystian, coraz bardziej zachwycony genialnością własnego pomysłu. – Wybierze się jakiegoś zajebistego i raz dwa chłopaka znajdzie. A potem to już z górki, bo jak Norman jest alfonsem i ma mini burdelik na podwórku to pan superdetektyw od razu zadzwoni bo panów niebieskich czy innych antyterrorystów i pozamiatane. Oskar, tu nie ma co nie wypalić!

Oskar oparł łokcie na stole, omal nie strącając przy tym kubka i oparł głowę na dłoniach, wplatając palce w kosmyki włosów.

– Nie mam aż tyle odłożone, by mnie było stać na detektywa – jęknął. – Nie wiem nawet czy mam tyle oszczędności, by było mnie stać na jakieś podrzędne zlecenie, a tu w grę wchodzi całe śledztwo!

Krystian pokiwał głową.

– Dokładnie, całe śledztwo. Znajdą chłopaka, a przy okazji wygrzebią dowody na Normana i ojca roku. Oni pójdą do kicia, ty dostaniesz swojego klnącego diabła, a ja zaproszenie na ślub. – Trzask dłoni o blat. – Więc jest plan, a teraz sio w cholerę spać. No już!

Krystian podniósł się z krzesła i palcem wskazał mężczyźnie wyjście z kuchni. Oskar wciąż emanował niekrytym zdumieniem.

– Jaki plan? Czy ty już całkiem oszalałeś?

– A ty chcesz go odnaleźć?

– Naprawdę mnie o to pytasz? – warknął znów, na nowo zirytowany, podnosząc się i stając z nim twarzą w twarz. – Dałbym wszystko, by go stamtąd wyrwać. – Chciał opaść znów na krzesło, w porywie kolejnej niemocy i zrezygnowania, ale uniemożliwiły mu to dłonie Krystiana, zaciskające się na jego koszulce i dźwigające do góry. Szarpnął nim z niespotykaną dla siebie siłą, tak, że omal nie złączyli się nosami.

– Więc pójdziesz teraz spać – odezwał się cicho, stanowczo. – A jak się obudzisz, podreptasz grzecznie pod adresik, który ci wskażę. Pieniążki sobie policzysz na koncie, ja na swoim i na pewno nam wystarczy.

– Ja nie...

– Och, zamknij się, skarbie – fuknął na niego, cofając ręce i przebiegając przez całą długość kuchni, a potem przez korytarz aż do jego pokoju, gdzie zaczął się rozglądać w poszukiwaniu laptopa, którego szybko znalazł na biurku. – Słuchaj się bardziej zorientowanych życiowo. –Pogroził mu palcem i pocałował przelotnie w policzek, by zaraz, poprawiając trzymany pod pachą komputer przyjaciela, chwycić za klamkę. – Śpij dobrze, Krystuś się wszystkim zajmie, a pieniążki młody mi odda, gdy uzbiera, sprzedając lemoniadę na Rynku, jak już wróci do domu. No już, pod kołderkę. Ja cię obudzę, gdy będzie trzeba.