Ukryte cienie

59. W plątaninie emocji.

Antek był mężczyzną, który nie potrafił długo chować urazy, zwłaszcza gdy docierało do niego owo magiczne słowo na literę p. Nie mógł jednak powiedzieć, że w pełni zapomniał o tym co wcześniej miało miejsce. Wszystko rozbijało się o nadwyrężone zaufanie, które godziło go w pierś za każdym razem, gdy potem choć ukradkiem na niego spoglądał. Owszem wiedział na czym stał i nigdy nie mógłby mieć pretensji do Krystiana o sam fakt nieodwzajemnionych uczuć, ale gdy mężczyzna, któremu powierzył część siebie i swoje uczucia nagle pokazuje, że doskonale się nimi bawi...nie, takich spraw nie zapomina się tak łatwo.

Wciąż jednak czuł do tego pokręconego fryzjera coś, co znacznie wykraczało poza tradycyjną sympatię, a to z kolei zdecydowanie utrudniało mu trwanie w jakiejkolwiek formie chłodu czy dystansu. Zwłaszcza, gdy poznał całą historię.

Z każdym kolejnym krystianowym słowem coraz szczerzej otwierał oczy, a jego usta niby same rozwierały się w wyrazie głębokiego szoku i niedowierzania. To wszystko brzmiało tak abstrakcyjnie jak rodem wyjęte z filmu, z gatunku tych, za którymi niespecjalnie przepadał. Zaczynał mieć coraz większy mętlik w głowie i bynajmniej nie pomagał mu fakt, że przecież nie dalej jak pół godziny temu nie zamierzał mieć z nim nic więcej wspólnego, poza tym, co konieczne.

– Ojciec sprzedał go do burdelu? – zdołał z siebie wydusić dopiero po chwili.

– Nie wiem skarbie, czy ktokolwiek komukolwiek coś płacił, mnie tam nie było, moje piękne oczy nic nie widziały. Ale chłopaka nie ma, a wszystko wskazuje na to, że nie opala się teraz i nie popija drinków z palemką.

Antek potrząsnął głową tak energicznie, aż grzywka opadła mu na czoło.

– I nie mogłeś mi o tym powiedzieć? Nie można było rzucić, że ci kumpel wyszedł z więzienia i trzeba mu pomóc?

Krystian nie mógł się nie zgodzić. Nie wiedział jednak, co ma odpowiedzieć. Nie chciał mówić, mu, że po telefonie Oskara całkiem odebrało mu rozum i nagle cały świat łącznie z ubiegłonocnym kochankiem przestał się liczyć. Przecież ten dopiero zaczął z nim rozmawiać i nawet zdawał się mu wybaczać, wywoływanie u niego zazdrości o coś, co i tak nie miało szans bytu zdecydowanie nie było dobrym pomysłem.

– Można, a nawet trzeba. Ale to rano było, Słońce, w szoku byłem, strach mnie ogarnął i...

– To ma cię niby usprawiedliwić? Wczesna pora? Więc teraz seks będziemy uprawiać tylko w ciągu dnia? Bo rankiem cię ponosi?

Krystian zmarszczył się w wyraźną urazą.

– Teraz wbijasz mi widły w plecy. Takie rozcapierzone, żeby bardziej bolało. A z seksem koniec, mój drogi.

Antek przeniósł na niego zaskoczone, pytające spojrzenie.

– Co? – wyrwało mu się mało inteligentnie.

Krystian westchnął ciężko i podniósł się, by wsuwając dłonie do kieszeni wąskich spodni, oprzeć się tyłkiem o ścianę.

– To nie w porządku w stosunku do ciebie. Będzie kiedyś związek, będzie gżenie.

Antoni wpatrywał się w niego w skupieniu. W końcu uniósł dłoń i odgarnął włosy do tyłu.

– Chyba masz rację.

Nie mógł tego nie docenić. Czuł się jednak dość osobliwie i tak naprawdę nie do końca wiedział, jak ma teraz się wobec niego odnosić. Bo przecież nawet rezygnując z pewnych czynności owo napięcie ciągle między nimi istniało. Jak miał nie całować, gdy całować chciał? Jak miał nie dotykać, gdy dłonie aż drżały spragnione dotyku?