Vampir Kalbinin Hançeri (Tamamlandı)

43.Bölüm

(Merhabar sevgili okurlar!Geçen bölümde olanlar için kısa bir özet istiyorsanız en alta, hatırlatma bölümüne gidebilirsiniz.İyi okumalar!)

Bir diyar var.Harikaların göz kırptığı kadar büyüleyici değil belki ama bir numarası var. İçindekilerle güzelleşen bir saflığa sahip.Yeşillik örtmüş her yeri,yaprakların dolgunluğu bakana can katar cinsten.Bir kadın görünüyor yüksek tepenin gerisinden.Tırmanıp çıkacak yokuşu.Beyaz bir atın üzerinde son sürat geliyor.Gözlerini karşı taraftan çekmiyor,her an bir şey çıkacakmış gibi korunaklı.Teni beyaz,elbisesi beyaz;gök gözleri olmasa,kiraz dudakları belli etmese kendini,atla bir bütün sanki.Bir yandan da toprağı döven sesler işitilmeye başlıyor.Karşıdan bir adam geliyor.Atının ayağının altından fırlayan çimler havada takla atıyor.Adam simsiyah bir yelelinin  üzerinde kendisi de bir o kadar karanlığın efendiliğini üstleniyor.
Gecenin ayı koyu kahve irislerinde parlıyor.Bir mesele var aralarında kadınla,olay gizlenmiş bakışların anlatıcılığında.Kalplerin dili sinirle kükrüyor.İkisi de tepeyi aşacak,ortada buluşacaklar.Kadın daha cesur.Tepeyi iniyordu şimdi ama adam çıkmış tümseğe oradan izliyordu her şeyi.Kafasındaki düşünceler geri adım attırıyordu,sinsice kötüler içeri sızıyordu.Kaçmakta aslında ona koşmaktı,adam bunu atlıyordu,küçüktü burası.Kadın da onun durduğunu görünce şahlandırdı atını.Bekledi,isyan etti.Çok şey fısıldandı adamın kulağına,hepsini alaya almakla yetindi,aştı kendini.
Şimşekler üstüne üstüne çaktı,sis önünü kapattı ama kadına ulaştı.Kim daha çok yol kat etti bilinmez.İki kıvrak tepenin birleştiği nokta da karşı karşıya geldiler.İkisi de atlarını biraz geriye çekti.Kılıçlar çekildi.Çizdikleri hayali yörüngede turlar atıldı.Tam karşı karşıya kaldıkları anda harekete geçtiler.
Hızla koşuyordu atları.Galip bekleniyordu.İkisi de tam o noktaya,kalbe,tutmuşlar sivri okları.Derinlere girdi darbeleri.Kan çıkması beklenildi ama kılıç kesmedi eti.Bu diyarın büyüsü uğramayacak mı zannedilmişti?Kılıçlar bir bir uçan kelebeklere dönüştü.Kadın ile adamın kolları birbirine kilitlendi.Zıtlıklarıyla aynı oldu iki aşık.Farkındalar artık.Kutlu bir şey bu,her insan dünyaya gelmeden önce şahitlik etmiş en temiz haliyle onlara sanki.Kılıçlar kör oluyor çünkü onlar yan yana oldukça yaydıkları ışık kamaştırıyor.

Doğa harikası...Duyduklarımdan beri,her zerrem tutuşurken harelerinde,bahşettiği gerçek özü görmek yoğun bir haz veriyor,beni kendimden geçiriyor.Parmaklarım avcunun içinde gömülü kalmıştı.Okşayıcı teninin yumuşak dokusuna kapılmıştı.Ruhumdan,
mevsimin basık ağrılı havası dökülüyordu.Ben dayanamıyordum,
usulca yaklaştım ona.Mesafeler azaldıkça her şey iç içe giriyordu.
Karmaşıktım.Teninden yayılan kokudan derin bir nefes aldım ve usulca dudaklarımı dudaklarına bastırdım.Karşılığını en güzel şekilde aldım.Masum bir öpüştü,kıyamayan dokunuştu.Hiçbir yürek bu kadar bağlanamazdı.

Boğazındaki çıkıntı tüm ilgimi ona yönelten bir yavaşlıkla hareket etti.Göğsü nefes alamayan bir adamın hali gibi büyüyordu.Prens beni korkutan bir güzelliğe dönüşüyordu.
Gözlerini aşağı indirdi.Kafasında kuruyordu,bir efsane yazıyordu çünkü hislerini bana rengarenk yaşatıyordu.Aramızdaki tarifi imkansızlıktı.Elime hızlıca bir öpücük kondurdu.Yavaşça ayağa kalktı eş zamanlı olarak beni de yanına aldı.
“Gel benimle.” diye mırıldandı boğuk sesiyle.

Teklifini reddedemezdim.O nereye isterse gidebilirdik.Karşı gelen her zamanki ben yoktu şimdi.Her zamanki ben korkaktı,yaralıydı,
kırıktı,düşünceleriyle kendini batırırdı.Bu ben bir başkaydı.Nemli bakan gözlerden,o derin boşluktan iz yoktu.Odadaki her şeyi bozarken bir saat kadar öncesinde içimden geçenler;Elinde bir şey kalmadı,bitti…
Şuna ulaşabildim yaşadıklarımla,hala gerçek bir tanışma olmamış aramızda.Prensesini şaşkına çevirmeye ara vermiyordu.Beni kavuran acı kahvelerinde kendimi görüyordum.Onun da içini geziyordum.Her kapı sonuna kadar açıktı.Bir şeyler olmuştu olmaya da devam ediyordu.Kafalar bir saçma...Yürekler çılgın bir durumda...