Vampir Kalbinin Hançeri (Tamamlandı)

Final İlk Kısım

Canımdan parça sevdiğimin canından da olunca canımdan öte oluyordu.

Vivian…Söz konusu oğlumsa neredeyse her olasılığı hesaplayan ben tek bir senaryo üretiyordum.
"Bitir işi!"Duygular sandığımız kadar da iyi şeyler olmasa gerek.Bizi zirveye taşıyabileceği gibi,yönetmeyi bilmeyip elinde oyuncak olursan en dibe de gömebiliyordu.Gözümü karartmış yayını terk eden bir ok gibi fırlamıştım sadece hedefi yanlış belirlemiştim.Onlara istediklerini kolaylıkla vermiştim,sisin ardına bakmadan yoğun bulutların arasından görünen tek düşmana kilitlenmiştim.Kilit kırıldığında,ben kendimle birlikte sürüklediğim beş kişiyi de kurban verdiğimi gördüm.Buradan kurtulma umudumuzu bağladığım,çıkış biletimizin iptal edildiğini öğrendim.Bağların bana armağan ettiği inanılmaz güçler yoktu ve malesef ki onlar olmadan kendimi bir hiç gibi hissediyordum.

Bedenim bitkin,ruhum ise tamamen bitmişti.Sona az kalmıştı.Şöyle ki 
kimsesiz küçük bir kız çocuğu,gecenin bir saatinde ışığın uğramadığı içine işleyen soğuk kaldırımın üzerine oturmuş dizlerini kendisine çekmiş,ve hep eğik olan başını yaralı iki sert dize yaslamıştı.Soğuk her yerden onu kuşatıyordu,neredeyse çıplak olan vücudu titriyordu.Sessizdi,ıssız karanlıktan çıkmış gözlerini kapatmış, kendi karanlığına teslim olmuştu.Orada sıcacık ve aydınlık bir ev düşündü.Şimdi biraz olsun ısınmıştı.İşte bu hikaye benim zavallı ruhumu yansıtıyordu.Çaresizlik benim hayallerimi süslüyordu.Vivian ve Silver'ı düşünüyordum,onlara benim olmadığım bir gelecek yazıyordum.

Terk edilmiş,ihtişamlı ve ürpertici bir kilisenin,basık tavan arasında kelepçeli duruyordum.Uzun bir boruya bağlanmıştım,ilk başta mum ışığı kadar da olsa içimdeki o umutla çırpınmıştım.Fiziksel gücümü,belki döner umuduyla zihinsel gücümü hiç durmadan denemiştim.Bir saat geçmişti ve hiçbir şey yapamadığımı fark edip durulmuştum.Richard ve diğer dört muhafız da karşımdaki ve yandaki duvarlara büyülü nesnelerle bir tablo gibi asılmışlardı.Kimse konuşmuyordu.Herkes bir yerlere dalmıştı.Black'in babası olduğuna inandığım yaşlı adam az önce gelmiş teker teker onları gözümün önünde öldüreceğini söylemiş ve alaycı suratını da alıp gitmişti.Bir de bana şimdilik dokunmayacakmış,hançer için kullanacak sonra işimi bitirecekmiş ama diğerleri gereksizmiş.Genç adamların sönen gözlerini,solan tenlerini ve sıkıntılı bekleyişlerini gördükçe ağlamamak imkansıza yakın bir hal alıyordu.

Hepsi benim suçumdu,bunu bilmek keşke bizi kurtarabilseydi.Doğrusu keşkeler için de bizim için de zaman geçmiş gibi hissediyordum.
Özgüvenim,annelik içgüdüm,
sevgim,öfkem bir araya gelince yıkıcı bir güç ortaya çıkıyordu,benim için.Aptalca hareket edişim,basit planıma inanıp kendimi yenilmez sanmam yükseklerde uçan beni fena bir halde yere çivilemişti.Hayat garipti,bir şey olmaz dediğin anda oluyordu.Biz daha da gariptik ya, hiç akıllanmayacaktık.Bir kum tanesi kadar küçük olduğumuzu hep unutacaktık.

Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslattım.
Kalbim ritmini bulamayan dansçı gibi hızla hareket ediyor,çırpınıyordu.
Kıyıya vurmuş bana yaşadığımı hatırlatan tek şeydi.Bu kadar kendimden geçmemeliydim belki de ama elimde değildi.Bu sefer melezler bizden öndeydi.Sağlam hazırlanmışlardı,kapalı kapının ardından duyduklarım bana işkenceydi.Kanımı donduruyorlardı,acılar beni kıvrandırıyordu.Hançeri çıkaracaklardı tekrar,benim kaybolmamı hain Anyssa ile resmileştireceklerdi,prenses ve hançer  melezlerin elindeyse melezler bir iş peşinde demekti.İki kralın sırt sırta vermesi gerekecekti.Ve melezler için kralların kalbine hançeri saplamak zor olmayacaktı.Sonra ne mi olacaktı?Kahrolası lanet gerçekleşecek ve vampirler yok olacaktı.Vivan,Silver gidecekti.Hiç var olmamış gibi,peki ben yaşayacak mıydım ?Yumruk yaptığım elimi kalbime vurdum defalarca.
Dayanılmazdı bu düş,korkuyordum.
Deli gibi korkuyordum,
kaybedemezdim onları.Yeni bulmuşken daha doyamamışken olmazdı.Hayır,onları benden koparmalarına seyirci kalamazdım.Öylece ellerimden kayıp gitmelerini bekleyemezdim.