Ezik Melez

BİR GEÇMİŞ MEVZUSU...

(Bir önceki bölümde karakterleri sizin seçmenizi istediğimi söylemiştim. Açelyayı 2. Karakter Aras'ı 1. Karakter oylaması saha ağır bastı. Oyladığınız için teşekkürler)

Büyük bir mutlulukla kutlamayı bitirdikten sonra aklıma gelen mükemmel fikirle sırıttım.

"Şarkı söyleyelim!" Diye resmen anırdığımda bizimkilerin bakışları bana döndü. Hepsinin bakışlarından bunu onayladığı anlaşılınca ilk ben çıkmak istedim. Bizimkilerin bakışları benimme buluşunca heyecanlandım. Fakat beni heyecanlandıran nedensizce Aras'ın göz hapsiydi.

Müzik aletlerini havaya kaldırdım ve kandi kendilerine çalmalarını sağladım. Beni en iyi anlattığını düşündüğüm şarkıyı söylemeye başladım. Heyecandan kalbim çok hızlı atıyordu. Bunu duyduğunu biliyordum.

Şarkıyı bitirdiğimde bizimkiler alkışladı. Gözüm Aras'a kilitlenmişti.

Sahne kısmından indim ve puflardan birine oturdum. O sırada Aras hızla ayağa kalktı ve sahneye geçti. Mikrofona yaklaştı elinde oluşturduğu siyah gitarı çalmaya başladı. Ben ona bakarken o gözlerini kapatmış başı öne doğru eğikti.

Gözlerim hayranlıkla büyürken şaşkınlığımın kilometrelerce öteden anlaşılabileceğinin farkına vardım. Kendimi hızla toparlarken aptal gülümsemi bir türlü engelleyemediğimi fark ettim. Aras'ın bana baktığını hissedince içimden bir küfür savurdum. Hay aksi!

O sırada Mert dişleri kulağına girecek kadar sırıttı.

"Eee şimdi biz odamıza geçelim değil mi pilavım?"  Dedi gevşek gevşek.

Gerizekalı gerdek gecesinin evlenme teklifi edildiği akşam yapılacağını sanıyordu.

Mercan hızla Mert'in kolları arasından sıyrıldı.

"OHA MERT!"

Gözleri hızla büyürken biz kahkahalara boğulmuştuk. Tek bir kişi hariç. Bay Çatık Kaş...

O sırada içeriye koşarak biri geldi. 2. sınıflardandı.

"BARAN ABİ! BARAN ABİ!"

Hepimiz susmuş çocuğa bakıyorduk. Nefes nefese kalmıştı.

"Noldu Efe?" Dedi abim şaşkınlıkla.

"Abi benim Allah'ın belası gücümü biliyorsun. İstemsizce geleceği görüyorum."

"Eeee" dedi abim.

"Abi, E-Egemen kaçırılacak. Ya-yarın öğleden sonra. Birileri.."

Gözlerim korkuyla kısılırken hızla konuşmak için derin bir nefes alan çocuğun yanına gittim ve omuzlarından tutup sarmaya başladım.

"KİM ONLAR?!"

Gözlerini kapatmıştı. Sanırım odaklanmaya çalışıyordu.

"Gözleri, gözleri simsiyah. Boyunlarında guçlerini aldıklarını belli eden iki adet kolye var. Biri siyah, diğeri ise mor. Ayrıca iki kişiler. Sanırım ikisi de kız... yo yo hayır bir kız bir erkek!"

Dedi ve gözlerini açtı. Gözlerini açmasıyla bir anda gözlerim karardı. Gözlerimin önünden hızla geçip giden geçmişte ki anılarım vardı.

Sonra bir anıda durdu aklım. O gün...

Lisedeyken. Hülya ve Berke...

...Hülyanın kolunu sıkmıştım. Ama bir sorun vardı. Ben bu kadar güçlü değildim ki?

Hülya'nın gözleri birden simsiyah oldu ve gürledi.
"Önümde diz çök!" Ben ona 'ne diyon bacı?' Bakışlarını atarken gözleri endişeyle büyüdü.

"Yoksa sen de mi özelsin?" Anlamadığımi belli eden bakışlar attım...

Şuan bazı şeyler aydınlanmıştı kafamda. Sonra bir sonraki anıya geçti.

... Berke kolumdan kavradı. Yine beni rezil ettiği günlerden herhangi birisindeydim anlaşılan..

Beni kantinin ortasına sürüklerken hayran kaldığım mor kolyesi yere düştü. Zincirini koparmıştım. Gözlerinin bir an siyah olduğunu gördüm. Fakat sonra hemen geçince, beynimin bana oynadığı bir ilizyon olduğunu düşündüm. Kolumdaki kolları gevşedi bir anda. Bana öyle yoğun bir bakış attı ki yerimde yalpalandım.

Bakışlarında pişmanlık var gibiydi. İşte o gün hoşlandım ondan. İçinde ki kişinin iyi biri olduğunu, sadece geçmişinin ona karşı fazla zalim olduğunu ve onun da ayakta kalmak için böyle bir yolu seçtiğini düşündüm belki de..

Berke hızla yere düşen mor kolyeyi aldı ve bana son kez aynı şekilde bakarak kantinden çıktı. Arkasında enkaz bıraktığını bilmiyordu elbette. Kalbimin enkazı...

Beni ayıltmak için kolanya koklatan gerizekâlı arkadaşım Mercan'a baktım. Kendimi yorgun hissetmem gerekmez miydi?

Fakat tam aksine daha güçlü hissediyordum.

Dünyaya dönme vaktiydi...

Sınır 400 okunma 25 vote