17 yıllık hayatınızda sürekli ezildiğinizi düşünün. sürekli şişman olduğunuzu ve sevilmediğinizi,hiç bir arkadaşınızın olmadığı bu dünyada yapayalnız kaldığınızı düşünün.Ve bütün yakınlarınızın sizden sakladığı bir sır olduğunu düşünün.Ben kendimi y...
Gözlerimi açtım. En son derin uykuya dalmıştım. Nasıl uyanmıştım ki? Yoksa yüzyıllar olmuşmuydu? E ben neden yataktaydım? En önemlisi NEDEN ÇIPLAKTIM?!
"Hassiktir!" Diyip yataktan sıçrarken gözlerim tüm odayı talan ediyordu. Kimse yoktu. Sadece başımın tam ucuna bırakılmış bir kolye vardı. Kolye büyülü olmalıydı. Çünkü fazlasıyla mükemmeldi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kolye. (Bu kolye kitap boyunca tüm detaylarıyla kullanılacağı için hayal gücünüzü kullanamayacaksınız.)
Kolyeyi elime aldım. Biraz daha inceledim. Mavi kısımları ben elime aldığımda daha fazla yanmaya başlamıştı. Kolyeyi alıp masanın üzerine koydum ve çarşafla beraber ayağa kalktım.
Odanın en ince ayrıntısına kadar baktım. Buraya daha önce hiç gelmemiştim. Derin bir nefes aldım ve düşündüğüm şeyin başıma gelmesinden korkarak yavaş adımlarla beyaz çarşaflı yatağa yöneldim.
Çarşafları ve kıyafetlerimi hızla kaldırdığımda o iki kan damlasını görmemle elim ağzıma gitti.
Var gücümle çığlık attım ve yere düştüm. Dün ne olmuştu?! En son uykuya daldığımı hatırlıyordum, kim benden faydalanmıştı?
Yere düşen kıyafetlerimi kirli, temiz ayırt etmeden giyindim ve sorularımın cevabını alabilmek için kapıyı açtım. İşte, işte o an bir şok dalgası ve hayal kırıklığı tüm bedenimi sarmıştı.
Gözlerim yandı yavaşça yere çöktüm. Hıçkırıklarımı engellemek şuan aklımın en ücra köşesinden bile geçmiyordu.
Aras, Aras'ın odasındaydım ve bulunduğum en benim evimdi. Ben hıçkıra hıçkıra ağladığımda anında hava durumu değişti. Yağmur ve gök gürleme sesleri kulağıma doldu.
Çökmüştüm, sarsılmaz sandığım duvarlarım yıkılmıştı. Ne yani oyunmuydu hepsi? Benim Berke'ye yaşatacaklarımı mı yaşatmıştı bana. Bu nasıl bir duyguydu?
"ALLAH'IM!" diye yakardım. Hıçkırıklarımın arasından devam ettim.
"Allah'ım bu nasıl bir acı?!" Ben ona nasıl bu kadar güvenmiştim? Sanki çocuğunu kaybeden anneler gibiydim. Kalbim acı ile harmanlanıyordu.
Çok uykum vardı ve ayağa kalkmaya mecalim yoktu. İşaret parmağımı yorgunlukla havaya kaldırdım ve aşağı yukarı sallamaya başladım. Ama bir terslik vardı. Uçamıyordum. Birkez daha denedim. Hiçbir şey olmadı. Korkuyla ayağa kalktım.
Ellerimi önüme getirdim ve birkaç kez birbirine sürttüm. Ateş çıkması gerekiyordu. Güçlerim, siktir ne olmuştu onlara. Telaş, korku, endişe. Şuan ön planda olan ilk üç duyguydu.
Dolan burnumu çektim ve hızla odama girdim. Bütün camları kapattım ve eve koruma büyüsü yapmaya çalıştım. Olmuyordu, nolmuştu lan bana?
