Chasing my dream

Hoofdstuk 20

Mijn hoofd tolt en ik probeer te bedenken wie dit heeft kunnen doen. Ik vermoed dat het Cody is, maar ik heb geen bewijs. Hij is tenslotte wel degene die mij elke keer bedreigt en zegt dat ik moet oppassen. Terwijl ik nadenk over deze kat en wie het gedaan kan hebben, stormt de coach mijn kamer binnen.

'Rebecca gaat alles goed ik hoorde je schreeuwen?' Terwijl hij dit zegt, ziet hij de kat die ik inmiddels al op de grond heb gezet.

'Wat heeft dit te betekenen wie heeft deze kat dood gemaakt en hier gezet?'

'Ik weet het niet coach. Toen ik wakker werd, hing hij boven mijn hoofd.'

'Oké, neem jij even een douche, want je zit onder het bloed. Harold en ik zullen gaan onderzoeken wie dit heeft gedaan,' zegt de coach bedachtzaam.

'Bedankt coach.' Na dit gezegd te hebben, pak ik schone kleren en ga naar de douche.

Na het douchen ga ik naar de kantine, omdat het etenstijd is. Het moment dat ik een voet binnen zet, draaien alle hoofden mijn kant op. Ze hebben natuurlijk al gehoord wat er vanochtend is gebeurd. Sommigen kijken me met nieuwsgierige blikken aan en anderen weer met medeleven. De blikken negerend, loop ik door om eten op te scheppen. Ik loop met mijn dienblad richting de tafel van Shawn. Hij begroet me en we beginnen een gesprek. Gelukkig vraagt hij niks over het incident van vanmorgen.

Na een tijdje is iedereen klaar en kan de dag weer beginnen. Net zoals de voorafgaande dagen vertelt de coach wat we gaan doen en we lopen naar het veld. Het is vandaag meer een uitje dan een training, want we gaan paintballen. Er worden drie groepen gemaakt en ieder team heeft zijn eigen kleur. Ons team is turquoise en ik zit samen met Kol, Mason en nog een paar anderen die ik ken.

Het team dat wint, mag vandaag de straftraining overslaan. De straftraining houdt in dat de verliezende teams extra rondjes moeten rennen en oefeningen moeten doen. Ik wil nu zeker weten winnen en aan mijn team te zien, willen zij dit ook. Als we winnen kan ik uitrusten en heb ik tijd voor mezelf. Het startsein gaat af en de teams maken zich gereed om te beginnen. De jongens en ik zijn naar het zuidelijke deel van het bos gegaan om meer overzicht te hebben op het veld. We staan verspreid en wachten totdat er een tegenstander komt. Na een tijdje komt er een vijandelijke doelwit met een gele kleur. Hij blijft niet lang, want hij wordt afgeschoten door een teamgenoot van mij.

Door de ophef die hierdoor ontstaat, zie ik meerdere mensen van zijn team aankomen. Zij weten natuurlijk wel dat we verstopt zijn. Hierdoor moeten we goed opletten en hun verslaan. Mason gaat tactisch naar rechts en schuilt achter een boom. Vanuit mijn schuilplek zie ik hem zijn geweer op iemand richten. Hij schiet diegene en raakt hem vol op zijn borst. De vrienden van degene die geschoten is, komen Masons kant op en gaan allebei een eigen weg. Ze willen hem in de val lokken, maar ze weten niet dat ik er ook ben. Terwijl ze lopen, volg ik ze aandachtig en richt mijn geweer op de jongen met zwart haar. Hij richt zijn geweer op Mason, maar ik ben hem voor. Ik schiet hem en raak hem op zijn schouder. Geschrokken van mijn schot, gaat zijn teamgenoot snel terug. Helaas voor hem mislukt zijn poging, omdat Mason hem te grazen neemt.

En zo gaat het een tijdje door. Uiteindelijk komen we allemaal weer bij elkaar om de uitslagen te horen. Coach Kingsley houdt iedereen in spanning en vertelt dan wie gewonnen heeft.

'Het winnende team van vandaag is...... Turquoise!'

Mijn hele team juicht en ik ben ook erg blij. Yes dit betekent dat we vanavond vrij zijn. Wij mogen al weg gaan en de rest moet beginnen aan de training. Mason komt naast me lopen en zo praten we over van alles en nog wat. Hij heeft blijkbaar een zusje die een jaar jonger is. Ze heet Olivia en doet aan hockey. Van mij weten jullie het al; ik heb geen zusjes of broertjes. Ik heb wel een oudere zus en zij studeert aan een universiteit in Nederland. Natuurlijk mis ik haar wel, maar ze wou niet meekomen naar Amerika. Mijn gedachten zijn al een tijdje niet meer naar haar toe gegaan, tot dit moment. Ook had ik een broer, maar daar denk ik liever niet aan.

Masons hut is dichter bij de kantine en hij gaat rechtsaf. Mijn hut daarentegen is iets verderop en ik moet linksaf. Bij mijn hut aangekomen, ga ik naar binnen en laat me vallen op mijn bed. Het is op dit moment kwart voor vijf en we eten rond zeven uur. Een paar uur rust zal me goed doen en ik sluit mijn ogen om te gaan slapen. Ik denk dat ik ongeveer een kwartier zat te draaien, maar viel uiteindelijk in slaap. Mijn wekker gaat af en ik weet dat het tijd is om op te staan. Na een heerlijke schoonheidsdutje sta ik op en loop richting de kantine. Er staat vandaag rijst met bloemkool en broccoli op het menu.

Het eten is lekker, maar ze mochten wel wat meer zout erin zetten naar mijn mening. Ik eet mijn bord snel leeg en ga daarna even naar mijn hut om mijn telefoon te halen. Mijn telefoon heb ik erg weinig gebruikt sinds ik hier ben. De meiden hebben me berichten gestuurd en ik reageer één voor één op ze. Nadat ik hiermee klaar ben, bel ik mijn moeder. Ze had me duidelijk gemaakt om haar te bellen. Helaas heb ik dit niet altijd gedaan en hierdoor werd ze gisteren ongerust. Mijn telefoon gaat over en een paar seconden later neemt ze op.

'Hoi schat hoe gaat het met je?'

'Hey mam, het gaat goed en met jullie?'

'Het gaat goed met ons en ik wou je wat zeggen,' zegt ze op een rustige toon.

'Wat is er?'

'We spraken laatst met je zus en ze moet nog een jaar voordat ze is afgestudeerd. Ze zal haar studie afmaken en wil daarna naar tante Beth.'

'Naar tante Beth? Maar die woont in Schotland,' zeg ik verward.

'Ja ze wil daar haar rechtenstudie vervolgen.'

'Oh ze komt dus niet naar ons,' zeg ik teleurgesteld.

'Nee schat, maar maak je geen zorgen we zullen haar gauw weer zien,' zegt mijn moeder bemoedigend.

Zo praten we nog een tijdje door en uiteindelijk hangen we op, want het is al laat geworden. Ik maak me klaar om naar bed te gaan en poets mijn tanden. Amber heeft me geappt en ik bekijk haar bericht. Ons natuurkunde cijfer staat erop. Met haast open ik snel mijn app om mijn cijfer te bekijken. En ja hoor, ik heb een onvoldoende, fijn zeg. Ik app Amber om te vragen wat ze heeft en ze zegt dat ze een C heeft. Mijn cijfer is een D dus dit moet ik dit jaar ophalen. Hierna zet ik mijn telefoon weg en ga slapen.

Het is alweer vrijdagochtend en we zijn hier nog zo ongeveer vier dagen. Vandaag krijgen we vrije tijd en we moeten pas in de avond samenkomen. In de avond gaan we een speurtocht houden. Tot die tijd kunnen we gewoon genieten van de natuur en deze plek. Ik besluit om te gaan wandelen en loop naar buiten. Onderweg kom ik de jongens tegen en die vragen of ik mee ga naar het meer. Het lijkt me wel leuk, maar het is wel fris buiten. Ze zeggen dat ik dan niet hoef te zwemmen en gewoon kan kijken. Ik geef me gewonnen en loop met ze mee. Zac en Mason voeren een gesprek terwijl Alex achter ze loopt en stil is.

'Waarom ben je zo stil Alex?'

'Oh niks bijzonders,' zegt hij half in gedachten verzonken.

'Weet je dat zeker, want je ziet er zo afgeleid uit.'

'Ja maak je maar geen zorgen Rebecca.'

Bij het meer aangekomen zetten ze hun spullen neer en houden een race. Mason komt als eerste aan en springt er met een plons in. Ze gaan allemaal een kopje onder en hebben een heleboel lol. Zac vraagt na een half uurtje of ik zijn handdoek wil aangeven. Met zijn handdoek in mijn hand loop ik naar hem toe. Wanneer ik naast hem sta, pakt hij mijn hand vast en trekt me het water in. Alex en Mason lachen en ik duw Zac onder water. Daarna komen zijn vrienden en houden we een watergevecht. Het is eerlijk gezegd wel leuk en zo gaat de ochtend voorbij.

Na een paar uur gezwommen te hebben, lopen we naar de hutten. Ik kleed me om en ga naar de kantine. Het is lunchtijd en ik heb niet normaal veel honger.