Chasing my dream

Hoofdstuk 18

Nadat we klaar zijn met school ga ik naar huis en pak mijn koffer alvast in. Het weekend verloopt snel en voor ik het weet, is het al maandag.

Met mijn koffer in mijn linker- en mijn telefoon in mijn rechterhand loop ik richting de aula. Merendeels van de jongens zijn er al en ik ga naar de banken. Ik zit op de bank en wacht tot de coach gaat vertellen wat we moeten doen. Na ongeveer een kwartier vraagt coach Kingsley om de aandacht.

'De bus vertrekt over twintig minuten en voor degenen die er dan nog niet zijn, pech. Iedereen moet nu naar de bus lopen en zijn eigen koffer in het bagageruim zetten.'

Nadat de coach klaar is met vertellen, lopen we richting de bus. Ons team telt 43 jongens en één meisje. Ondertussen kijk ik rond naar degenen die ik nog niet ken. In deze afgelopen vier weken heb ik merendeels van de jongens al ontmoet, maar een paar ken ik nog niet. Ik hoop dat ze tijdens de kamp gaan praten. Bij de bus aangekomen, zet ik mijn koffer in het ruim en stap in. Het begint steeds drukker te worden en ik loop snel naar een plekje in het midden van de bus. Tijdens de rit ga ik gewoon films kijken en muziek luisteren, want ik denk niet dat er iemand naast me gaat zitten. Na een paar minuten komt er iemand naast me zitten, maar die is meer bezig met zijn eigen vriendengroepje. Dus hier schiet ik niks mee op denk ik licht geïrriteerd in mezelf.

Is het zo moeilijk om nieuwe vrienden te maken, want we gaan op kamp dan hoor je toch met anderen te praten? Maar ja ik denk er niet teveel over na en luister gewoon muziek. Na ongeveer een half uurtje vraagt de assistent-coach Harold of iemand van plek kan wisselen. Shawn is blijkbaar misselijk geworden en die zit achterin. Mij maakt het niet zoveel uit dus zeg ik dat ik wel kan wisselen. Wanneer Shawn naar voren komt, bedankt hij me en ik vraag hem waar hij zat. Hij zegt dat hij achterin zat en dat er maar één plekje over is en het makkelijk te vinden is.

Met mijn rugzak om een schouder loop ik naar achteren toe. Ik val bijna, maar laat het niet merken. Achterin is er inderdaad maar één lege plek en die is natuurlijk naast Alex. Hij zit met zijn vrienden en ze zitten net niet helemaal achteraan, maar de een-na-laatste rij en de rij daarvoor. Ze zitten in een vierhoek zodat ze met elkaar kunnen praten.

Ik loop er naar toe en word door ze begroet. Mijn tas zet ik voor me op de grond en neem plaats. Tijdens de rit praat ik wel eens met Mason over school en onze hobby's. Na een tijdje stoppen we bij een benzinestation en kunnen we onze benen even gaan strekken. Als je een lange tijd stil zit, voel je je benen niet meer. Ik haal ook een flesje water, want die van mij ben ik in mijn koffer vergeten. Twintig minuten later roept Harold dat we verder gaan. Iedereen stapt weer in en ik zit naast de jongens. Het is er best gezellig, want we hebben het over van alles en nog wat. Zac komt plotseling met het idee om doen, durven en waarheid te spelen. Met z'n vieren stemmen we in en Mason begint met Alex een vraag te stellen.

'Oké Alex doen, durven of waarheid?' vraagt Mason.

'Hmm laten we leuk beginnen, ik zeg doen.'

Mason en Zac zitten te overleggen en na een tijdje zijn ze er uit.

'Sta op en roep door de bus dat je vriendin zes tenen heeft,' brengt Zac er lachend uit.

'Is goed,' zegt Alex en hij staat op. 'Mijn vriendin heeft zés tenen!' Na dit gezegd te hebben zit hij weer op zijn plek.

We barsten allemaal in lachen uit en gaan zo door. Natuurlijk heeft Alex ook wraak genomen op de jongens. Zac moest zijn oude piano docente appen en zeggen dat hij de grootste idioot is en haar ziet als zijn lang verloren zusje. Tja dit eindigde niet echt goed, want ze dacht dat hij gek was geworden en vroeg of alles goed ging.

'Nu komen we bij Rebecca,' zegt Zac lachend.

'Ja....,' zeg ik rustig.

'Oké Rebecca doen, durven of waarheid?'

'Uhh ik ga voor waarheid, want met jullie kan je de gekste dingen verwachten.'

'Hey! Dat is niet waar,' zegt Mason snel.

'Van welke beslissing heb je spijt gekregen?' vraagt Zac.

Ik denk nu goed na en het enige waar ik op dit moment aan kan denken is Oliver. Die klootzak had me voor de gek gehouden en lachte me uit.

'Ik heb spijt dat ik destijds een jongen heb vertrouwd, want hij heeft me voor de gek gehouden. Daar kan ik zó niet tegen dus als je me voor de gek gaat houden, moet je niet in mijn buurt komen.'

'Sorry dat ik zoiets vroeg,' verontschuldigd Zac zich.

'Het maakt niks uit het is toch al gebeurd,' zeg ik terwijl ik probeer te glimlachen.

Na mijn aparte vraag gaan we weer door en wordt het weer gezellig. Er zijn al uren verstreken en we zijn eindelijk aangekomen, de football camp van Kansas. Omdat ik het enige meisje ben, krijg ik de kleinste hut, maar ik slaap gelukkig alleen. Dit bespaart gênante momenten. Ik zou niet met een jongen in dezelfde hut willen slapen. Iedereen weet waar ze moeten slapen en we zetten onze koffers weg in onze hutten. We moeten over een uurtje in de kantine samen komen, maar tot die tijd kunnen we onze spullen uitpakken.

Ik ben binnen een half uur klaar en ga op mijn bed zitten. We blijven hier tot volgende week maandag en vertrekken dan in de avond. Maandagavond zijn we weer terug in Austin. We hoeven maandag dus niet naar school en daar ben ik best blij om. Na een kwartier besluit ik naar de kantine te gaan. Onderweg zie ik een paar jongens die ik herken en praat met ze. In de kantine nemen we plaats aan tafel en gaan zitten. Het is op dit moment 11.45 uur.

De coach begint met praten en vertelt ons wat we vandaag gaan doen. We gaan een conditietraining houden en zullen een parcours afleggen. Na de parcours zullen we ons avondeten gaan eten en daarna een football spelletje spelen. Nadat de coach klaar is met praten, mogen we eindelijk eten. Ik geniet van mijn brunch en na het eten zet ik mijn bord weg. De coach wil niet dat we lui worden dus heeft hij een rooster gemaakt. Iedereen heeft een keer keukendienst. Na het ontbijt, lunch en avondeten moet er worden afgewassen. Je doet het in tweetallen en ik ben met Mason ingeroosterd. We moeten pas woensdag na het avondeten. Nu moeten er twee jongens die ik niet persoonlijk ken. De rest krijgt een uur vrij totdat de jongens klaar zijn en daarna beginnen we aan de training.

Ik breng mijn tijd in mijn kamer door en draag alvast mijn sportkledij. Gelukkig heb ik mijn boek meegenomen en ik begin te lezen. Op dit moment lees ik "Rode koningin" van Victoria Aveyard. Het is echt een gaaf boek en ik ben op bladzijde 347. Nog circa zestig bladzijdes en dan ben ik klaar. Een half uur later gaat mijn wekker en dat betekent dat de training bijna gaat beginnen. Ik zet mijn boek op het nachtkastje naast mijn bed. Het is vijf minuten lopen om op het veld te komen.

Toen de coach het over een parcours had, had hij gelijk, want het is net een stormbaan. We moeten eerst warmlopen en doen daarna stretch oefeningen. Vervolgens worden er groepjes van vijf gemaakt. Er zijn negen groepjes en ik zit in groep vier. In mijn groep zitten Shawn, Kol, Zac, Nick en ik.

De onderdelen zijn verschillend en iedereen staat bij een onderdeel waar die goed in is. Er is een sintelbaan en daar ben ik echt verschrikkelijk in dus die doe ik niet. Kol doet de sintelbaan samen met Shawn. Zac, Nick en ik gaan de stormbaan doen. Ik heb er best wel zin in. De groepen staan al klaar om te beginnen en de groep die de snelste tijd weet te behalen, wint. Ik vind mijn groepje erg goed. De jongens rennen niet normaal snel en voor ik het weet zijn wij al aan de beurt.

We moeten steeds een bepaalde stuk zelf gaan en elkaar aantikken om door te gaan. Zac doet het klimgedeelte en rent snel naar mij toe en tikt mijn hand aan. Ik ren zo hard ik kan en spring ondertussen over verschillende onderdelen. Mijn oefeningen zijn meer balans oefeningen en ik ga er snel doorheen. Bij één van de oefeningen glijd ik uit, maar weet snel weer op te staan. Uiteindelijk kom ik aan bij Nick en die doet het laatste gedeelte. Nadat alle teams geweest zijn, gaan coach Kingsley en Harold overleggen wie het snelst was.

'Mag ik even jullie aandacht,' Harold begint met praten. 'We hebben de tijden bekeken en jullie deden het allemaal goed dus ik feliciteer jullie allemaal hierbij. Op nummer negen is groep zeven geëindigd. Op nummer acht, groep twee. En zo gaat hij eventjes door en dan eindelijk de top drie. Op nummer drie is, groep vier. Op nummer twee is, groep acht en nummer één is, groep drie geworden.'

De jongens van groep drie juichen helemaal, maar ze hebben het wel verdiend. We zijn derde geworden, maar het was erg leuk dus dat maakt niet uit. Het team van Cody is eerste geworden. Mason en Alex zijn tweede geworden. Er is al een paar uur verstreken met het parcours en het is eindelijk tijd om te gaan eten.