Hoofdstuk 29

237 17 8
                                        

Na mijn gesprek met mijn vader lag ik heel de nacht wakker. In het begin vonden ze rugby niet zo erg, maar na mijn ongeluk veranderde alles. Ze werden over bezorgd en letten meer op mij. Natuurlijk vroegen ze ook of ik wou stoppen, maar ik weigerde. Toen kwam de verhuizing en moest ik wel stoppen.

Voor ik het weet is het tijd om op te staan. Hup Rebecca nog twee dagen school en dan heb je weekend. Ik sta met moeite op en loop naar beneden. Mijn moeder staat in de keuken een eitje te bakken en mijn vader perst sinaasappels.

'Hmm het ruikt heerlijk,' zeg ik vrolijk.

'Je ontbijt de laatste tijden niet goed dus dachten we dat een ontbijtje klaar maken wel een goed idee zou zijn,' zegt mijn moeder.

'Hup kom nou zitten dan kunnen we beginnen,' komt mijn vader ongeduldig tussen.

'Ja pap.'

Nadat ik heb gegeten, ga ik snel naar boven om me om te kleden. Vandaag ga ik na schooltijd met Mason en Zac naar de bioscoop. Een kwartier later ben ik klaar en ga fietsend naar school. Op school aangekomen, loop ik door naar de kantine. De bel is nog niet gegaan en Amber zit nog in de les. Dus zit ik aan een tafel en bekijk filmpjes op Instagram. Na een paar minuten scrollen, zie ik een foto van een baby met tanden. Ik vind het erg grappig, omdat het iets is dat je niet dagelijks ziet.

'Het is een leuke baby

Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.

'Het is een leuke baby.'

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een stem en kijk achterom. Het is Alex.

'Uhm ja ik vind het wel geinig,' zeg ik glimlachend.

'Een baby met een volle gebit?' brengt hij lachend uit.

'Jaa dat is toch leuk! Kijk dan wat een snoesje,' ik laat de foto opnieuw zien terwijl ik dit zeg.

'Oh ja ik zie het al, sorry dat ik het niet eerder zag. Hij is echt beeldig.'

'Ha ha wat ben je weer sarcastisch Alex,' zeg ik met mijn ogen rollend.

'Hey niet zo prikkelig Rebecca, maar ik snap het wel. Jij wilt dat je kinderen met een mooi gebit ter wereld komen.'

'Wow jij snapt me,' zeg ik dramatisch.

'Ja ik snap je en ik kan je één ding zeggen. Als je kinderen later op jou gaan lijken, hoef je je geen zorgen te maken, want je bent beeldschoon.'

Uuh wat! Ik sta perplex. Hij zei net dat hij me beeldschoon vindt. Rebecca kalmeer jezelf eens hij bedoelde het waarschijnlijk gewoon aardig.

'Uhm bedankt,' breng ik stamelend uit.

Tringgg tringgg

En daar gaat de bel.

'Nou ik zie je later Rebecca.'

'Dag Alex.'

Ik loop naar mijn wiskunde lokaal en zie Amber al voor het lokaal staan. Ze vraagt me of ik mijn huiswerk heb gemaakt en ik zeg natuurlijk nee. Waarom maak ik mijn huiswerk niet op tijd af? Achteraf krijg ik elke keer weer spijt tijdens de toets. Een paar lesuren gaan voorbij en het is tijd om te lunchen.

Chasing my dreamWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu