Chasing my dream

Hoofdstuk 24

Nick en ik lopen door een gang, maar het is zo stil tussen ons. Ik draai mijn gezicht naar hem toe en begin met praten. 'Het spijt me heel erg van alles, dat ik je heb geïrriteerd en dat je me haat.' Hij kijkt me nu recht in mijn ogen aan, maar ik ga door. 'Ik vind het echt erg en wou dat ik niet met het idee kwam. Kun je me ooit vergeven?'
Nick  
Nick  
Nick!
waar ga je naar toe? Blijf! Ga alsjeblieft niet weg, breng ik in snikken uit. Hij staat heel eventjes stil en draait zijn hoofd naar achteren. Zo kijken we elkaar een tijdje aan en het is alsof alles zo luidruchtig is. Ik hoor de tikkende geluid van de klok en de regendruppels één voor één door een gat in het plafond vallen. Na een paar seconden die wel een paar minuten leken, loopt hij door en kijkt niet meer om.

Hij is weg

En zal niet meer keren

Ik schrik wakker en zit onder het zweet. Nog duizelig van de droom, probeer ik mezelf gerust te stellen. Het is maar een droom denk ik bij mezelf. Nick is weg en daar valt niks aan te veranderen. Bij deze gedachte ontstaan er tranen in mijn ogen. Hij is mijn tweelingbroer, maar is een paar jaar geleden overleden.

We waren elf jaar oud en speelden spelletjes. Het was erg leuk en we hadden het naar onze zin. Ik kwam met het idee om tikkertje te spelen. Nick stemde ermee in en zo begonnen we met rennen. We staken over, maar zagen de auto tè laat. De auto raakte Nick en botste licht tegen mij. Ik werd niet zo hard geraakt, maar Nick wel. In het ziekenhuis werd mijn arm behandeld en moesten ze het dicht naaien. Mijn ouders stonden op de gang en waren in gesprek met de dokter. Toen ik mijn kamer uit liep, zag ik mijn moeder huilen. Het eerste wat ik deed was naar Nick vragen. Mijn moeder begon na mijn vraag nog harder te huilen.

Ik kwam er later achter dat hij op slag dood was gegaan en het niet had gehaald. Verdriet overspoelde mij en ik kwam na zijn begrafenis niet meer uit mijn kamer. Mijn tantes maakten zich zorgen over mij en probeerden me op te vrolijken. Niks hielp en het ging zo een tijdje door. Mijn zus vond het ook heel erg en was verdrietig om de dood van ons broertje. Een paar maanden gingen voorbij en ik kwam een oude vriend tegen. We spraken over verschillende dingen en toen had hij het over rugby. Dat was het moment dat ik geïnteresseerd raakte in rugby. Ik ging er wat later op en vanaf dat moment is alles al bekend.

Na mijn herinnering voel ik een steek in mijn borst van de pijn. Het doet pijn om weer aan Nick te denken, want ik geef mezelf de schuld van zijn dood. Als ik die dag niet tikkertje wou spelen, zou hij niet de weg op rennen. Dan zouden we ook niet oversteken zonder te kijken. Het allerbelangrijkste, dan was Nick er nog geweest.

Ik sta op en loop richting de badkamer. Na een lekkere warme douche genomen te hebben, kleed ik me om. Vandaag maakt het me niet echt uit dus pak ik gewoon een joggingbroek met een t-shirt daar bovenop. Amber brengt me zoals gewoonlijk en komt over een kwartier. Mijn ouders zijn al weg naar hun werk.

~inkomende oproep Amber

Mijn telefoon gaat over en ik zie dat het Amber is. Ze zegt dat ze een paar minuten later komt, omdat ze eerst moet gaan tanken. Na elkaar gedag gezegd te hebben, hang ik op en ga alvast naar buiten. Een paar minuten later komt ze aan en stap ik in. De weg naar school is lekker rustig. Op school aangekomen, gaan we net zoals gewoonlijk naar onze kluisjes. Ik heb zo Engels, wiskunde en Spaans. We hebben een woordjes proefwerk voor Spaans en ik hoop dat ik een voldoende kan halen. De bel gaat en ik loop richting mijn lokaal. Tijdens het lopen doe ik mijn oordopjes in en luister naar Aya Nakamura~ Djadja. Het lokaal is net geopend door onze docent en ik loop naar binnen. De helft is er nog niet, maar ik zie Mia al zitten.

'Hey Mia.'

Ze kijkt op van haar boeken en lacht naar me.