Chasing my dream

Hoofdstuk 55

A/N: vergeet hoofdstuk 54 niet lezen als je dat nog niet gedaan hebt. Anders kan je verward raken! Veel leesplezier❤️

——————————————————————

Het is alweer maandag wat een feest denk ik met mijn ogen rollend. Op dit soort momenten vraag ik me af waar ik het voor doe. Maar ja kop op dit zijn mijn laatste paar maanden van de middelbare. Ik moet zoveel mogelijk genieten en plezier maken. Na het omkleden, ga ik de deur uit om de bus te halen, omdat Amber vandaag een afspraak bij de tandarts heeft.

Op school aangekomen, ga ik meteen naar mijn lokaal zodat ik niet te laat kom. Daar zie ik mevrouw Greenfield al staan en begroet haar. Ze heeft blijkbaar onze wiskunde cijfers van een tijdje geleden. Ik ga ongeduldig naar mijn plek en wacht vol spanning af op mijn cijfer. Vervelend genoeg zegt ze dat ze onze cijfers pas aan het einde van dit lesuur gaat geven. Ugh wat kan ze irritant zijn. Hoezo doen docenten dit altijd? Weten ze niet dat leerlingen toch weinig zullen doen, omdat ze hun cijfers willen weten? Zo gaat er een uur voorbij door mijn gepieker.

Eindelijk. Ze gaat de cijfers opnoemen. Vol spanning wacht ik af. Ugh kom op. Een onvoldoende voor wiskunde terwijl ik zoveel had geoefend. Ik ben nu gefrustreerd en wil gewoon naar huis om in mijn bed te liggen. Helaas kan ik niet langer piekeren, omdat de bel gaat. Ik ga het lokaal vliegensvlug uit, maar bots daardoor bijna tegen Tamara. Wat is er mis met deze ochtend?

'Kijk eens aan,' begint ze met een zelfingenomen lach, 'als dat Rebecca niet is.'

'Soms vraag ik me echt af of je wel helemaal honderd bent. Je vermogen om na te denken is erg verknipt,' breng ik geïrriteerd uit.

Ze kijkt me vuil aan, maar haar uitdrukking veranderd als sneeuw voor de zon.

'Je zult wel anders piepen als je weet wat je vriendje heeft gedaan,' glimlacht ze naar me.

'Vriendje?' vraag ik haar ongeduldig.

'Je weet wel Alex, de jongen die je helemaal om je vinger hebt gewonden.'

'Wij zijn niet- ach laat ook maar. Wat moet je van me Tamara?'

Misschien verbeeld ik het me, maar haar glimlach veranderde in een scheve grijns.

'Ah het voelt zo fijn om die woorden uit jouw mond te horen.'

Ik kijk geërgerd naar haar om haar aan te moedigen om verder te gaan.

'Ik had niet gedacht dat jij een type was die haar bezittingen met anderen deelde. Maar ik had het waarschijnlijk mis,' zucht ze.

'"Bezittingen delen?" Kan het nog cryptischer of was dit het zo'n beetje Cleopatra?' mopper ik.

'Zo ongeduldig.' Nadat ze mijn blik zag begon ze te lachen. 'Al goed al goed. Je vriendje heeft zijn handen afgelopen vrijdag niet thuis gehouden. Hij was erg handtastelijk met een ander meisje,' grijnst ze.

Wat. Nee ze maakt gewoon een grapje. Alex zou me dit niet aandoen en er al helemaal niet over liegen.

'Je liegt.'

'Kom nou Rebecca, je weet toch dat ik niet tegen je zou liegen en wat bereik ik daar überhaupt mee?' vraagt ze met een opgetrokken wenkbrauw.

'Wie,' breng ik verstrikt uit, 'met wie?'

'Ah dat is het leuke gedeelte. Lexi Devon was de gelukkige dame.' Er valt niks van genoegdoening te lezen op haar gezicht. Alleen maar wrede plezier.