Chasing my dream

Hoofdstuk 52

Weer een nieuwe dag op school. Heerlijk, maar niet heus. Hoezo hebben we gewoon geen vakantie? Na een inwendige strijd die wel uren leek door te gaan, word ik uit mijn gedachten gehaald door Zac.

'Ga je morgen mee naar het feest van Jake?'

Feest?

'Uuhh waar heb je het over Zac?' vraag ik peinzend.

Zac zegt zuchtend: 'Je weet wel, het feest dat speciaal voor het football team wordt gegeven. Waar jij heen moet als captain zijnde.' Ik zie hem met zijn ogen rollen om mijn dwaasheid.

'Sorry hoor,' mopper ik, 'denk je nou echt dat ik daar 24/7 aan denk? En om mijn vraag te beantwoorden: nee.'

'Je bent werkelijk onuitstaanbaar Alex.'

Er vormt een grijns op mijn gezicht. 'Zeg eens iets wat ik nog niet weet.'

Hij rolt weer met zijn ogen en loopt weg naar zijn klas. Hahaha hij is over het algemeen heel erg geduldig, maar ik haal het slechtste bij hem boven. Mijn grappen maken hem opvliegend en daar leef ik voor. Tja nu hij weg is, kan ik net zo goed ook naar mijn les gaan.

~~~

De jongens en ik kopen allemaal een broodje gezond en een blikje cola. We moeten gezond eten van de coach, maar we houden ons er niet altijd aan. Dus proberen we het te balanceren. Op zich is het niet zo'n groot probleem aangezien we toch genoeg trainen.

Na betaald te hebben, lopen we richting de meiden. Ik zie Rebecca met haar rug tegen me zitten waardoor ik het niet laten kan. Stilletjes sluip ik achter haar stoel en druk snel een kus op haar wang. Haar ogen worden zo groot als schoteltjes en haar mond zakt een stukje open. Mijn grijns komt weer terug en ik neem naast haar plaats.

'A-Alex,' stottert ze heel erg schattig.

'Ja..?' vraag ik grijnzend.

'Moest dat nou echt?' Haar kaak ik strak gespannen en ze kijkt alsof ze elk moment weg kan gaan, maar ik heb haar door. Ze vindt dit gênant naast onze vrienden. Het bewijs kan ik vinden op haar wangen, want ze zijn helemaal rood geworden. Oké niet lachen Alex anders maakt ze je af.

'Ja we hebben toch een open communicatie,' knipoog ik naar haar.

Haar gezicht wordt nog roder. Ik wist niet eens dat dat mogelijk was.

'Stumper,' zucht ze met haar ogen rollend.

Ik barst in lachen uit en zet een arm om haar schouder. Ze verstijft heel even en ik vraag me af of ze het niet prettig vindt. Voor ik wat kan doen, ontspant ze zich en zakt achterover in haar stoel.

'Hoe was je ochtend?' vraagt ze glimlachend.

Wat een mooie lach denk ik dromerig bij mezelf.

'Best wel saai. Ik had wiskunde en aardrijkskunde,' breng ik vermoeid uit.

'Ah zeker van mevrouw Greenfield?' vraagt ze lachend.

Ik knik en onderdruk een grimas. Wat een gemene wijf zeg, ugh.

'Geloof me, ze kwelt iedereen. Jij bent niet de enige Lex Luthor.' Ze begint te glimlachen om haar grap over superman.

'Oh wat zijn we weer grappig Roosevelt.'

Haar lach verdwijnt op slag en ze kijkt naar me alsof ze me een klap wil geven. Tja twee mensen kunnen dit spel spelen, denk ik zelfvoldaan.