NE DÜŞÜNÜYORSUN?

Güvende

12 YIL ÖNCE, 2002

" Merak etme, acıtmayacak."

Ama acıtmıştı. Colin doktorların sözüne güvenmemesi gerektiğini kendine bir kez daha hatırlattı. Sonunda iğneyi kolundan çıkardıklarında, yumruğunu sıkmayı bıraktı.

Onu aldıkları oda bembeyazdı, bütün tavan ışıklandırılmıştı ve penceresi yoktu. Ortadaki iki koltuktan birinde o, birinde de tanımadığı bir kadın oturuyordu. Ayakta da az önce ona aşı yapan doktor vardı.

" Şimdi Colin, başına şu cihazı takıp birkaç dakika bekleyeceğiz. Sonra sana birkaç soru soracağım, sen de cevap vereceksin."

Colin başını salladı. Kendisi de pek fark etmiyordu ama, tırsmıştı. Doktor Colin' in başına ucunda yapışkan bir tabaka olan uzun bir kablo taktı. Bu acıtmamıştı. Beklemeye başladılar. Kablonun diğer ucu telsiz gibi bir alete uzanıyordu ve alet doktorun elindeydi. Doktor ona bakıp duruyordu. Beş dakika geçmişti.

" Colin, hazır mısın? "

" Evet. "

Paki o zaman, bana ne duyduğunu söyler misin?"

Colin dinledi. Uzaktan bir yerden uğultular geliyordu. Kısa süre içinde uğultular arttı ve Colin' i rahatsız etmeye başladı.

Yüzünü buruşturarak " Sesler var." dedi. " Uğultular."

" Doğru. Şimdi aklını tamamen karşındaki bayana vermeni istiyorum."

" Seslerden olmuyor ki!"

Colin artık korktuğunun farkındaydı.

" Şu sesleri durduramaz mısınız?"

" Bak Colin, sana deney amacıyla normalden bir ölçek fazla ilaç verdik. Sesleri ancak sen durdurabilirsin, gerçekten isteyerek."

Colin gerçekten istiyordu, ama olmuyordu. Daha ne kadar istemeliydi ki?

Karşısındaki kadına baktı. Orada oturmuş öylece duruyordu. Ona odaklandı. Hiçbir şey olmuyordu ama bakmaya devam etti.

" Yapamıyorum."

" Ah, Colin... Anlaşılan seninle çok işimiz var."

6 YIL SONRA, 2008

" Gitmek istemiyorum baba... Hastayım."

" Gitmek zorundasın. Hadi kalk."

" Ama okula gitmememe izin vermiştin."

" Okulla bu ayrı. Şimdi sabrım taşmadan gitsen iyi edersin. Yoksa ilacını alamazsın."

Colin yataktan kalktı. İlacı almalıydı, başka çaresi yoktu. O bir bağımlıydı. Babasının korkunç bakışlarına aldırmadan kocaman odasından çıktı ve villadan ayrılmak üzere hazırlanmaya başladı.

Evet, çok zengindiler. Ve hepsi Colin sayesindeydi. Babası işe bile gitmiyordu, Colin ise her gün labaratuvara gidiyordu. Onunla birlikte giden yirmi otuz çocuk daha vardı. Deneylere katıldıklarını söylemeleri yasaktı, sadece onlar ve aileleri biliyordu. Bunun nedeni herkesin, bu deneylerin 2003' te bittiğini düşünmesiydi. Ama bu doğru değildi. Hala bir grup insan üzerinde devam ediliyordu. Colin de onlardan biriydi.

Okul günlerinde akşam, haftasonu sabah eğitim alıyordu. İlk gittiğinde ona ilaçtan günde bir ölçek veriyorlardı. Şimdi ise haftada birdi. Bu deneylere başlarken ilaçların onda bağımlılık yapacağını hiç söylememişlerdi. Bir hafta bile ilacı almazsa delirecek gibi oluyor, ateşi falan çıkıyordu.

Babası onu labaratuvara bıraktı ve çekip gitti. Colin " İşte bu." diye düşündü. " Kaçabilirim."

Kaçmak. Ne olurdu ki kaçsaydı? Onda bu güç oldukça istediği her şeyi yapabilirdi.

Ama gücü kalıcı değildi. Asla kalıcı olmayacaktı. Labaratuvarda bu kadar ilacı nasıl ürettiklerini düşündü. Bu gayet de mümkündü. Dünyada sayılamayacak kadar çok ilaç vardı, üretiliyordu. Ama Colin' e lazım olan o ilaçtı. Ve eczanelerde satılmıyordu. Yapacak bir şey yoktu. İçeriye girecekti.

*********************************

" Aferin sana. Çok iyiydin."

Doktor Dawson' ın onayıyla elini yanındaki adamın yüzünden çekti. Adam ayağa kalktı ve Colin' in ondan istediği şeyi yaparak ona masadaki suyu getirdi. Gözleri hiç yerinden oynamıyor, sadece yere bakıyordu. Yavaşça düzelince adam da kendine geldi ve tekrar yerine oturdu.

" Şimdi de dokunmadan yapmanı istiyorum."

" Ama dün de denedik, olmuyor."

" İtiraz etme Colin. Neredeyse iki yıldır bunu deniyorsun. Dokunmadan yapmak belki de iki yılını daha alacak, ama vazgeçemezsin. Zaten kimse hemen yapmanı beklemiyor. Hemen yapabilecek kadar güçlü değilsin."

O kadar güçlü olmayı dilerdi. O zaman bütüm istenenleri anında yapabilirdi, ve hiç zorlanmazdı.

İki saat boyunca denedi. Yapamıyordu. Doktor Dawson başka bir çocukla ilgilenmek üzere yanından ayrılmıştı, şimdi odada sadece o ve adam vardı. Çalışmamak için bir yol bulmuştu. Adama yaklaşarak elini adamın başına koydu. Eli adamın beynine ne kadar yakın olursa o kadar başarılı olurdu.

" Bu dediklerimin hepsini unutacaksın ve Doktor Dawson geldiğinde çok çalıştığımı söyleyeceksin. O zamana kadar da burada öylece oturacaksın."

Güçleri sınırlı olsa da, işe yarıyordu.

5 AY SONRA

" Bak çocuk, bu zor bir karar. Gelmek istediğine emin misin?"

" Eminim."

" Peki ya baban?"

" Babam umrumda değil."

Colin gece vakti onu almaya gelen Harwey denen adamın peşinden gitti ve sokakta park halinde olan siyah araca bindi. İçeride iki çocuk daha vardı.

Sonunda, kaçıyordu. Harwey ona ilaç ürettiklerini söylemişti ve onunla birlikte gelmesine izin vermişti. O da hiç düşünmeden kabul etmişti tabi.

Harwey Doktor Dawson' ın onları kullanmak istediğini söylemişti. Doktor Dawson ve adını daha önce hiç duymadıkları bir adamın. Colin zaten onları hiçbir zaman sevmemişti.

Harwey ile birlikte saatlerce yol aldılar. Neredeyse babasınınki kadar kocaman bir villaya ulaştıklarında sabah olmuştu, ve Colin düşünmekten uyuyamamıştı. Diğer çocuklarla birlikte villaya girdiler ve Harwey' nin onlara gösterdiği odalarına yerleştiler. Birkaç saat sonra eve birkaç adam ve çocuk daha gelmişti. Herkes birbiriyle tanıştıktan sonra çocuklar kendi aralarında oyun oynamaya başladılar. Colin mutluydu.

Kendini ilk defa güvende hissediyordu.