Highway to Hell

-1-

Mijn wekker, niet alweer! Ik wil niet meer opstaan, ik wil blijven liggen en me verstoppen in mijn droomwereldje waar alles veilig en goed is. Net als de armen van je moeder toen je klein was, daar was je veilig en warm. Toch sleep ik mezelf, al is het met grote moeite, naar de badkamer. Als ik in de spiegel kijk, herken ik mezelf bijna niet; grote kringen onder mijn ogen en ingevallen wangen. Ik wil niet dat iemand ziet dat het slecht met me gaat, dat is mijn geheim en van mij alleen. Daarom smeer ik een dikke laag make-up op mijn gezicht, dat helpt gelukkig.

Als ik de deur uitloop staat Eva al op me te wachten, ze begroet me vrolijk: 'Hé Roos, hoe is het met jou meid, heb je het economieproefwerk goed geleerd? Shit, helemaal vergeten, we hadden een proefwerk. Nu moet ik een smoesje verzinnen, alweer. Ik begin er goed in te worden de laatste tijd. 'Nee, vertel ik haar, ik moest gister op Zoë passen want mijn ouders hadden een feest, en toen kwam het er natuurlijk niet meer van'. Druk kletsend fietsen we naar school, nou ja zo lijkt het. Eigenlijk praat Eva aan één stuk door en zeg ik 'ja' en 'nee' op de goede momenten. Zo gaat het al tijden, ik kan mijn aandacht bij geen enkel gesprek houden, altijd dwalen mijn gedachten af naar dat ene, mijn geheim.

Op school zetten we onze fietsen in de rekken, daar kom ik Sander tegen. Sander, lieve, leuke Sander, mijn beste vriend. Ik ken Sander al jaren, we zaten bij elkaar op de basisschool. Ooit hebben we verkering gehad. Basisschool verkering welteverstaan, want op Sander vallen zou pas de grap van de eeuw zijn. Sander is mijn maatje en niks meer, hij begroet me zoals altijd met een knuffel 'Hé lieve Roos, lekker geslapen?'

oke bij dit boek schrijf ik maar kleine hoofdstukjes gewoon om dat ik dat fijner vind en dan werk ik er niet zo lang aan

xx Lotte