Highway to Hell

-10-

Sander, verliefd op mij? Hoe is het mogelijk, Sander en ik zijn al jaren vrienden! En hoe kan het dat ik daar niks van gemerkt heb? Eigenlijk zou ik met hem moeten gaan praten om mijn vragen beantwoord te krijgen. Maar dat kan niet meer... Sander is boos op me, en niet zo'n beetje ook. Ik geef hem wel gelijk, het is ook niet normaal om tegen je beste vrienden te liegen. Maar wat moest ik dan? Ik kon niet anders, of toch wel. Ik begin te twijfelen, ik wil het zo graag aan iemand vertellen. Helemaal aan Sander, dan kunnen we weer vrienden zijn. Of misschien toch niet, want Sander is verliefd op me. Even laat ik mijn gedachten de vrije loop. Ik zie Sander voor me, lieve, leuke, knappe Sander. Dan komt zijn gezicht dichterbij en raken zijn lippen te mijne, heel lichtjes. Bij deze gedachte maakt mijn hart een sprongetje, en dit is nog maar een gedachte. Zou ik dan toch... Nee, verliefd zijn op Sander is onmogelijk. Ik probeer ergens anders aan te denken, maar dat is moeilijk. Het beeld van mij en Sander, innig verstrengeld over het strand lopend blijft maar in mijn hoofd zitten. Eigenlijk is het wel een fijn beeld, maar het confronteert me teveel met wat ik gedaan heb. Ik haat mezelf, ik haat mijn leven.

Ik voel ineens hoe moe ik ben en ga naar boven. Ik kleed me uit en kijk in de spiegel naar mijn lichaam. De spiegel verteld me hoe mager ik geworden ben, je ziet bijna mijn ribben. Ik zie er slecht uit. Moedeloos ga ik in bed liggen. Als ik bijna in slaap gevallen ben gaat de telefoon, eigenlijk wil ik met niemand praten maar toch neem ik op, misschien zijn het mijn ouders wel om te vertellen dat ze eerder thuiskomen.  'Met Eva' hoor ik aan de andere kant van de lijn. Shit, ik wil meteen weer ophangen,maar dat kan ik natuurlijk niet maken. 'Hé Eef, met mij, hoe is het ermee?' 'Dat wilde ik net aan jou vragen gek, wat was er gister nou aan de hand?' Weer hang ik mijn slappe smoesje op. Wonder boven wonder lijkt Eva me te geloven, ze maakt meelevende geluidjes en vraagt of ze langs moet komen. 'Dankje Eef, maar ik red me wel. Ik ga wel even lekker slapen'. 'Oké Roos, pas goed op jezelf'. Met een klik valt de lijn stil. Ik ben geneigd Eva terug te bellen en te vertellen over Sander, maar dat kan ik niet doen zonder een verklaring. En ik wil niet dat Eva ook aan mijn verhaal gaat twijfelen. Na nog uren piekeren en nadenken over deze rare dag val ik eindelijk in slaap. Maar midden in de nacht word ik wakker van een luid getik op mijn raam...