Highway to Hell

-20-

Als Thom niet meteen reageert denk ik meteen dat ik een stomme fout heb gemaakt hem te bellen. Maar niets is minder waar. 'Roos, goed dat je de moed gevonden hebt om me te bellen, ik hoopte er al op. Wil je aan de telefoon blijven praten of zal ik langskomen?' Ik denk na, eigenlijk wil ik niets liever dan even tegen iemand aanzitten en praten, maar ik ken Thom nauwelijks. Ik besluit het er maar op te wagen, wat heb ik ook te verliezen.

'Als het niet erg vind, zou ik graag willen dat je langskwam..'

'Natuurlijk vind ik dat niet erg, ik kom graag langs. Wat is je huisnummer?'

'De 25ste, ontzettend bedankt he'

'Dat is goed Roos, ik ken je niet, maar het voelt alsof ik je kan helpen. Ik ben er in een kwartiertje'

'Zo voelt het voor mij ook, tot straks'

Met die woorden hang ik op. Ik voel me vreselijk opgelucht dat ik nog iemand in vertrouwen kan nemen, en dan ook over mijn probleem met Sander. Wat inmiddels ook heel wat is geworden. Maar nu moet ik wel het hele verhaal weer vertellen, alles weer opnieuw beleven. Ik hoop maar dat ik niet ga huilen, niet weer. Ik schenk alvast wat te drinken voor mezelf in en blijf op de bank wachten. Nu maar hopen dat mijn ouders niet ineens besluiten vroeg thuis te komen, maar daar reken ik maar niet op. Mijn zusje is vast weer bij oma, anders had ik haar al wel gezien. Morgen na school zal ik daar ook maar eens langsgaan, het is veel te lang geleden. Ik verzink in gedachten en schrik pas op als de bel gaat. Als ik open doe staat Thom voor de deur, hij begroet me met dezelfde lieve glimlach als vanmiddag bij de bus. Hij is nog leuker en knapper dan ik me herinner. 'Ik ben zo blij dat je er bent' vertel ik hem. 'En ik ben blij dat ik gekomen ben' 'Kom mee naar binnen en ga zitten, doe of je thuis bent, wil je iets te drinken?' ratel ik snel. Ik word een beetje zenuwachtig van zijn aanwezigheid. We praten eerst een beetje, maar al snel begint hij vragen te stellen. 'Roos, wil je nu misschien vertellen wat er aan de hand is? Ik begin echt nieuwsgierig te worden.' 'Ja, daar heb je nu wel recht op, ik zal beginnen. Maak je klaar voor een lang verhaal...' Ik begin te vertellen, ik kom moeizaam op gang maar begin niet te huilen. Soms moet ik even mijn tranen wegslikken maar dan legt Thom lief zijn arm om me heen. Uiteindelijk zit ik wel een uur te praten, Thom luister alleen maar een aait af en toe mijn wang. Ik ken hem niet, maar dit voelt goed. 'Roos, ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Ik zal er alles aan doen om je te helpen, dat beloof ik. Kom eerst maar even bij me zitten en ontspan' Ik ga tegen Thom aanzitten en voel mijn ogen langzaam dichtzakken.