Highway to Hell

-24-

De volgende morgen kletsen Eva en ik uitgebreid over mijn nieuwe huis. We besluiten om er na school even langs te fietsen om te kijken, voor mijn afspraakje met Thom. We hebben gisteravond nog de hele avond gesmst, hij is zo'n schatje. Als we bij school zijn ren ik meteen op Sander af. 'Sander, we gaan verhuizen!' schreeuw ik naar hem. Sander wordt bleek van schrik en weet niks uit te brengen. 'Nee gek, het is niet wat je denkt, we gaan verhuizen naar de binnenstad.' Ik zie Sanders gezicht ontspannen 'Gelukkig zegt hij, waar gaan jullie wonen?' vraagt hij. Eva nodigt hem meteen uit om mee te gaan kijken vanmiddag na school, we gaan dus met z'n drieën.

Na school fietsen we naar mijn huis toe, het is echt vlakbij school, nog geen vijf minuten fietsen. 'Nu kunnen we niet meer samen naar school fietsen' zegt Eva verdrietig. 'Maar dan kunnen we wel ieder tussenuur, en na elk feestje naar mijn huis toe' breng ik ertegen in. Het huis is prachtig en het ligt op een hele mooie plek, aan het water. We kletsen gezellig op een bankje in het parkje totdat ik op mijn mobiel zie dat het al bijna te laat is voor mijn afspraak met Thom. 'He lieve vrienden, geniet nog even van dit mooie plekje, ik heb een afspraak dus ik ga.' Eva geeft me een veelbetekenende blik 'Veel plezier met Thom meid, morgen alles vertellen!' zegt ze vrolijk. Sander kijkt me vragend aan, ik wil het uitleggen maar Eva is me voor. 'Thom wordt haar nieuwe vriendje! Ze heeft hem ontmoet bij de bushalte, is dat niet romantisch?' Sanders gezicht verstrakt en hij kijkt me vragend aan. 'Zo is het niet hoor, ik heb Thom ontmoet maar we zijn vrienden' Ik probeer Sanders gevoelens te sparen, maar aan zijn gezicht te zien lukt het niet echt. 'Ik fiets wel met je mee' zegt Sander, ik moet toch die kant uit. Shit, nu gaat hij vragen stellen, denk ik bij mezelf. Ik moet diplomatiek zijn en niet teveel over Thom praten. Zodra we de hoek om fietsen begint het, Sander is boos en teleurgesteld. 'Roos, je zegt tegen mij dat je geen idee van je gevoelens hebt, dat je er nu niet klaar voor bent. Maar je gaat vervolgens wel uit met een andere jongen? Als je me niet wilt kun je dat ook gewoon zeggen!' Na deze woorden fietst Sander kwaad weg. Ik voel me schuldig en probeer hem in tehalen, maar het is al te laat. Hij fietst veel te hard, ik schreeuw zijn naam maar hij hoort me niet, of wil me niet horen. Ik ben boos en verdrietig, waarom moest Sander nou zo reageren. Ik wil niet nog meer problemen hebben, en ruzie met mijn beste vriend kan ik er niet bij hebben nu. Ik fiets in gedachten verzonken naar huis. Thom staat voor mijn huis op me te wachten. 'He Roos, ik sta er nog maar net hoor, dus geen zorgen dat je te laat bent. Waar was je?' begroet hij me. 'Ik was even met mn vrienden naar ons nieuwe huis kijken, te gek he!'

arme sander :( niet maar shit hapends