Highway to Hell

-40-

'Waar heb je me naartoe gebracht?' schreeuwde ik tegen Nick toen hij de prop uit mijn mond gehaald had. 'What the fuck ben jij aan het doen, je bent gestoord Nick, compleet gestoord!' Ik was woedend, hoe kon hij me dit aandoen? Nick leek zich niks van mijn woorden aan te trekken en stond te praten met zijn handlanger, blijkbaar een vriend van hem. Ik kende hem ergens van, maar kon hem niet plaatsen. 'Oke Roos, je hebt nu een keuze. Je werkt mee of niet. Dus wat wordt het?' eindelijk praatte Nick tegen me. 'Wat houden de keuzes in?' wilde ik eerst weten. 'Voordat je dat gezegd hebt zal ik niet kiezen' dreigde ik. 'Oke dan, als je meewerkt ga je met mij mee naar een huisje en gaan wij eens goed praten over onze toekomst. Als je niet meewerkt, zul je hier helaas moeten achterblijven, en dan zul je het niet kunnen navertellen' zegt Nick. Ik kijk hem angstig aan, beide keuzes zijn niet bepaald aanlokkelijk. Maar als ik met hem meewerk zal ik nog tijd winnen, tegen die tijd zal Thom toch wel in actie gekomen moeten zijn? Het voelt vreselijk om afhankelijk van iemand te zijn, wat als Thom niet opgenomen heeft, of mijn boodschap niet begrepen heeft... Aan die optie probeer ik maar niet te denken, ik voel de rillingen van ansgt over mijn lijf lopen. Ik had niet gedacht dat Nick in staat was tot zoiets, hij heeft me gewoon ontvoerd. 'I-ik ga wel m-met je mee' hakkelde ik. 'Goeie keus' knikt Nick goedkeurend. Dan mag je nu bij me in de auto gaan zitten, kom maar naast me zitten. Mijn vriend gaat nu weer naar huis. 'Dankje voor je hulp maat' zei Nick tegen de jongen en gaf hem een paar briefjes van 20. Hij hield het portier van de deur open en liet me instappen, mijn handen zaten nog steeds aan elkaar gebonden maar mijn voeten waren inmiddels vrij. De auto reed weg, ik zag op de borden dat we ergens in de buurt van Utecht zaten, dat was al ruim 50 kilometer bij mijn woonplaats vandaan. Waar gingen we heen! Ik voelde mijn mobieltje voortdurend trillen in mijn broekzak, ik hoopte dat Nick het niet zo merken want dan zou ik mijn allerlaatste kans op contact met de buitenwereld ook nog kwijt zijn. Waarschijnlijk waren dit smsjes van Thom en mijn moeder over waar ik uithing. Ik wil hier weg, maar heb geen idee hoe. Wat een hopeloze situatie...