Highway to Hell

-56-

'Is dat allemaal echt waar?' vraag ik met ongeloof in mijn stem. Ik kon het niet bevatten, was mijn lieve Thom echt zo slecht als zij me vertelde. 'Confronteer hem hiermee' zegt ze en kijkt me aan. 'Dan kom je er wel achter' fluistert ze en staat dan op van het bankje om weg te lopen. Vlug pak ik haar arm 'Dankje, dankjewel' zeg ik en laat haar dan los. Ze draait zich om en loopt weg, nu zit ik alleen op het bankje, met mijn hoofd vol vragen. Zou het echt allemaal waar zijn? Ik weet nu dat er maar één ding op zit, doen wat Luna me verteld heeft en Thom hiermee confronteren, alleen dan weet ik wat me te wachten staat. Langzaam sta ik op van het bankje en laat mijn voeten me leiden. Ik wil nog niet naar Thom, nu nog niet. Ik pak mijn fiets en fiets naar huis, ik denk aan niks, wil aan niks denken. Als ik thuiskom laat ik het bad vollopen met heerlijk heet water en kieper ongeveer een halve fles badschuim erachteraan. Ik kleed me uit en laat mezelf in het water zakken. Na een uur in bad gelegen te hebben word ik rusteloos. Ik kan mijn gedachten niet eeuwig blijven dwingen vooral niet aan Thom te denken. Ik stap uit bad, droog me af en kleed me aan. Dan neem ik een besluit, ik kan nog een uur wachten, ik kan nog een dag wachten, ik kan nog wel een hele week wachten maar daar schiet ik allemaal niks mee op. Ik moet gewoon nu naar Thom gaan, dan heb ik zekerheid. Ik bind mijn haren in een staart, trek een warme trui en schoenen aan en loop naar buiten. Ik hoef maar een paar minuten te wachten op de bus en ben veel te snel bij Thoms huis. Als ik de bus uit stap begin ik weer te twijfelen, ik kan ook gewoon weer omdraaien en naar huis gaan, zou dat niet voor iedereen het beste zijn? Nee, zeg ik streng tegen mezelf en loop naar Thoms voordeur. Ik aarzel niet en bel aan, Thom doet open. 'Hee schat' begroet hij me vrolijk en geeft me een kus. 'Ik had je niet verwacht, maar kom lekker binnen' zegt hij en pakt mijn hand. Hij is zo lief, zo ontzettend lief. Ik wil hem niet kwijt, is het enige wat ik denk. 'Wij moeten praten' komt er dan tot mijn eigen verbazing over mijn lippen.