Highway to Hell

-Einde-

Epiloog

Vrolijk zwaaiend met een tasje van de h&m wandelde ik mijn straat in en zag daar een jongensachtige gestalte op het stoepje voor mijn deur zitten. Even stond mijn hart stil en dacht ik dat het Thom was, maar gelukkig zag ik een paar stappen verder Sander op mijn stoepje zat. Hij had me niet zien aankomen en ik zag dat hij op zijn onderlip zat te kauwen, iets wat hij alleen maar deed als hij zenuwachtig was. Ik glimlachte om de aanblik maar hoorde toch weer de overbekende twijfelachtige stem in mijn hoofd. Misschien zat Sander daar wel om te vertellen dat gisteravond een vergissing was geweest en dat hij gewoon vrienden wilde blijven, of erger nog, helemaal geen vrienden meer wilde zijn. Ik was inmiddels wel achter mijn eigen gevoelens voor Sander gekomen en ik wist wel zeker dat dat absoluut iets was wat ik niet wilde horen. Met lood in mijn schoenen liep ik het paadje naar mijn voordeur op en veegde een lok haar uit mijn gezicht. Sander keek hoopvol op toen hij de voetstappen hoorde en er verscheen een lach van oor tot oor op zijn gezicht toen hij zag dat ik het was. Ik perste er ook een klein verlegen glimlachje uit en ging toen zwijgend naast hem op het stoepje voor mijn deur zitten. Sander keek me van opzij aan en schraapte zijn keel om iets te zeggen. Zenuwachtig beet ik op mijn lip en keek naar mijn schoenen. Ik wist gewoon bijna zeker dat hij gisteravond een vergissing vond en dat hij niks met mij wilde. Ineens voelde ik een hand op mijn gezicht die mijn kin zachtjes omhoog duwde. Een adembenemend moment lang keek ik in Sanders ogen en toen drukte hij zijn lippen zachtjes op de mijne. 'Zo denk ik erover,' fluisterde hij zachtjes en hij keek me hoopvol aan. Even was ik stomverbaasd en keek ik hem aan alsof ik zojuist een aliën had gezien. Zei hij nou net wat ik dacht dat hij zei? 'Echt Roos, ik wil bij je zijn,' zei hij er snel achteraan toen hij de verwarring op mijn gezicht zag en liet zijn hand zachtjes in de mijne glijden. 'Ik ook bij jou,' zei ik toen zachtjes en keek hem vanonder mijn wimpers aan. Hij glimlachte breed en drukte nogmaals zijn lippen op de mijne. 'Waarom kijk je dan zo verschrikt?' vroeg hij en streek een pluk haar achter mijn oor. 'Ik was ervan overtuigd dat je gisteravond een vergissing vond,' zei ik zachtjes en durfde hem niet aan te kijken. 'Integendeel,' zei hij en vlocht zijn vingers door de mijne. 'Het was de beste avond van mijn leven. Ik dacht dat ik nooit de moed had om je te zoenen en dat als ik toch die moed had, je me weg zou duwen,' zei hij en haalde even zijn schouders op. Ik glimlachte om zijn onzekerheid en liet toen mijn hoofd langzaam op zijn schouder zakken. 'Zijn we dan nu samen? Als in een stel?' vroeg ik en trok met mijn vrije hand lijntjes over zijn spijkerbroek, die van heerlijk zachte spijkerstof was. 'Als jij dat wilt,' antwoordde Sander en ik voelde dat hij glimlachte. 'Want dat is wel wat ik wil. Ik wil samen met jou zijn Roos, als stel. Ik weet niet of het wel gaat werken met twee van die types als jij en ik, maar ik wil het er op wagen,' zei hij en op dat moment klonk dat als het meest romantische wat ik ooit gehoord had. Ik zuchtte diep en hief toen mijn gezicht naar hem op. 'Dan zijn we nu samen. Jij en ik. Wij,' zei ik en glimlachte bij dat ene woordje; Wij. Wat een heerlijk woord was dat toch. Ik keek naar de sproetjes op zijn neus en drukte toen mijn lippen op de zijne en zoende hem. Ik wist niet wat de toekomst me allemaal zou brengen, maar voor het eerst in tijden zag die er weer rooskleurig uit.