Highway to Hell

-22-

Rustig Roos, rustig blijven, het is vast niet Nick. Hij weet dat je vader en zusje thuis zijn, hij komt nu heus niet binnen. Ik hoor mijn vader naar de deur lopen en opendoen. Dan schrik door de stem die ik zo goed ken en het liefste wil vergeten, het is de stem van Nick. 'Hallo meneer Mulder, is uw dochter Roos ook thuis?' 'Ja hoor, ik roep haar even, Roooos!' schreeuwt mijn vader naar boven. Shit, het is te laat, Nick weet toch wel dat ik thuis ben dus ik zal gewoon naar beneden moeten gaan. Ik probeer niet na te denken en loop met knikkende knieën te trap af. 'Hee Roos, begroet Nick me vrolijk, kom je even mee naar buiten? Ik moet je nog wat vertellen' hij kijkt me indringend aan terwijl hij praat. Door zijn blik durf ik niet te weigeren, ik ben doodsbang, die vent is gek! 'Goed Nick, papa ik ben over een halfuurtje weer thuis hoor' zeg ik deels tegen mijn vader en deels tegen Nick, ik wil niet dat dit langer duurt dan nodig is. Nick zegt niks maar gaat me voor naar het parkje toe, ik volg hem zwijgend. Als hij op een bankje is gaan zitten begint hij te praten, die twee vreselijk woorden 'Zo Roos' zijn nog maar het begin. Hij scheld me uit voor alles wat maar te bedenken valt, zijn woorden doen me pijn. Hij kleineert me nu niet alleen met lichamelijk geweld, maar ook met woorden. Hij fluister allemaal dreigementen in mijn oor die ik probeer zo snel mogelijk te vergeten. Één dreigement blijft echter glashelder in mijn geheugen. 'Roos, als jij het waagt aan iemand te vertellen ga niet alleen jij eraan, maar je lieve vriendje ook. Ik weet precies hoe ik jou moet pakken Roos, dus voortaan luister jij weer naar mij'. Ik raak meteen vreselijk in paniek, ik heb het Thom en Sander verteld. Als hij daarachter komt is het gedaan met ons alledrie. Ik weet zeker dat Nick wel zo gestoord is om dit dreigement ook daadwerkelijk uit te voeren, die jongen heeft geen grenzen. Het gesprek is een martelgang, ik heb bijna nog liever dat hij me slaat. Ik doe mijn best mijn angst te verbergen en niet te reageren, hoe moeilijk het ook is. Na een tijdje durf ik eindelijk wat te zeggen 'Nick, ik moet naar huis, dat heb ik mijn vader beloofd.' Nick kijkt me ongelovig aan en begint dan te lachen. 'Na alles wat ik gezegt heb denk jij alleen maar aan op tijd thuis zijn, Roos je moest toch beter weten. Ik meen alles wat ik net gezegt heb, vannacht kom ik bij je en dat doen we wat ik wil...' Dan laat Nick eindelijk mijn arm los uit zijn ijzersterke greep. Ik ren zo hard als ik kan weg, terug naar huis. Als ik weer op mijn kamer ben barst ik in huilen uit, ik kan niet meer stoppen. Alles is verpest, het is gedaan met me. En niet alleen met mij, Sander en Thom gaan er ook aan als hij erachter komt. Ik moet nu doen wat hij wil, want ik loop niet alleen zelf gevaar, mijn vrienden ook. Het was ook zo stom van me om Thom en Sander in vertrouwen te nemen, hoe kon ik dat doen? Nick had me nog zo gewaarschuwd... In mijn radeloze bui stuur ik Thom een smsje; 'Het is weer helemaal mis, het is gedaan met me, met ons alledrie'