Highway to Hell

-49-

Een week later was ik al flink wat afgevallen, mijn strengere dieet leek te werken. Mijn kleren slobberden om mijn lijf en zelfs mijn nieuwe kleding zat alweer wat losser. Het ging de goede kant op. Vandaag zou Thom eindelijk terugkomen van vakantie, ik had hem vreselijk gemist en wilde hem graag weer zien. Toch voelde ik ook een soort onbestemd dubbel gevoel. Eigenlijk wilde ik helemaal niet dat hij terug zou komen omdat hij erg beschermend is en veel op mij let. Dan zou ik niet meer zomaar niks kunnen eten, daar zou Thom wel voor zorgen. Ik kreeg een smsje van hem 'Hee mooi meisje, ik ben weer in Nederland, we zijn over een uurtje thuis, zal ik naar je huis toekomen? xxx' Na dit smsje besloot ik Thom te verassen en liep naar zijn huis. Toen besefte ik pas dat hij pas over een halfuur thuis zou zijn dus ik nog een tijdje zou moeten wachten. Gelukkig was het mooi weer, ik ging op het tuinhekje zitten en keek naar de spelende kinderen in de speeltuin tegenover Thoms huis. Ze leken zo gelukkig, zo blij. Ineens vroeg ik me af of ik ook zo'n gelukkig kind was geweest, mijn ouders hadden me nooit mee genomen naar een speeltuin. Ik speelde vaak binnen of in onze achtertuin. Mijn moeder maakte altijd speelafspraakjes voor me met kinderen van haar vriendinnen of collegas, zodat zij rustig konden werken of bijpraten. Meestal mocht ik die verwende kindjes niet eens, maar van mijn moeder moest ik altijd lief voor ze zijn, dus deed ik dat. Een beetje weemoedig dacht ik terug aan mijn jeugd, zo gelukkig als die kindjes was ik zeker niet geweest. Ik had alles, maar tegelijk niets. Zo voelde het mijn hele leven al, ik leefde in een gouden kooi. Plotseling schrok ik van een hard geluid, daar kon ik nog steeds niet goed tegen. Gelukkig was het de auto van Thoms vader. Toen Thom me zag begon hij te lachen en zwaaide naar me, hij straalde helemaal. Zo snel als hij kon liep hij de auto uit en snelde naar me toe. Hij nam me in zijn armen en knuffelde me stevig. 'Ik ben blij dat je er weer bent' fluisterde ik in zijn oor. 'Ik ook, ik heb je zo gemist' fluisterde hij terug. Ik maakte me los uit zijn omhelzing om naar hem te kijken. 'Wat ben jij bruin geworden' lachte ik naar hem. 'Haha, dat kan je van jou niet zeggen Roos, je ziet er slecht uit' zei hij en keek me onderzoekend aan.